Rozdział 237

- Dante-

To był ciemny las, a cisza była głośniejsza niż tysiąc bębnów razem wziętych. Byłem na środku niczego, a zimno było na tyle silne, że zamarzło mnie na śmierć.

Moje zęby szczękają, a ja owijam się ramionami, żeby poczuć ciepło. To nie pomaga. Postanowiłam się przesunąć. Moje futro mogłoby posłużyć jako dobra osłona. Ku mojemu zaskoczeniu, nie mogłam się też przesunąć...