Rozdział 5 Wróć ze mną na lunch

Cherise odzyskała zmysły i zaczęła szukać telefonu, uśmiechając się do Iana. „Lan... pracujesz tutaj?” Na atrakcyjnej twarzy mężczyzny pojawił się łatwy uśmiech.

Wyciągnął rękę i potargał jej włosy. „Jesteś nadal niezdarna jak zawsze. Ile masz teraz lat?” Jej oczy błyszczały. „Mam teraz dwadzieścia lat”.

Odwrócił wzrok i roześmiał się. „Dlaczego jesteś w szpitalu?”

Cherise wskazała na pokój konsultacyjny z tyłu. „Moja przyjaciółka rozmawia ze swoim kuzynem”. Lan spojrzał na zegarek.

„To przerwa na lunch. Twoja przyjaciółka może trochę potrwać. Chcesz pójść ze mną na lunch? Mój prezent”. Zacisnęła usta i zastanowiła się. Pukając do drzwi, zawołała do Lucy. „Ja idę pierwsza”.

lan uśmiechnął się i poszedł dalej. Cherise cicho podążyła za nim. Jej zauroczenie lanem zaczęło się, gdy miała szesnaście lat.

Babcia zemdlała, gdy przyszła odwiedzić Cherise w szkole. Lān pobiegł. Po udzieleniu jej pomocy doraźnej, zaniósł ją do najbliższego szpitala.

Tego dnia promienie słońca świeciły jasno. Czekając na korytarzu, lan powiedział Cherise, że jest studentem medycyny. Dał jej wskazówki, jak opiekować się babcią.

To był pierwszy raz, kiedy poczuła się pociągnięta do mężczyzny.

To był również powód, dla którego zdecydowała się studiować medycynę.

Chciała chodzić do tej samej szkoły co Ian i podążać tą samą drogą, co on.

Jednak nie miała odwagi, by się z nim spotkać, nawet po tym, jak spełniło się jej marzenie. Ostatni raz spotkali się, gdy miała osiemnaście lat. Przyszedł, by ją zachęcić.

Ian zaprowadził ją do małej restauracji.

„Co chcesz zjeść?”

Wydawał się jeszcze bardziej uderzający, gdy zdjął płaszcz. Przejrzał menu. „Pamiętam, że lubisz desery, prawda?” „Tak”.

Minęło zbyt dużo czasu od ich ostatniego spotkania. Cherise poczuła ucisk w gardle, gdy mu odpowiadała. Nagle zadzwonił jej telefon. To był nieznany numer. Przeprosiła i odebrała połączenie. „Gdzie jesteś?”

Głos mężczyzny był znajomy. Zmarszczyła czoło. „A ty?” „Damien.”

„Skąd masz mój numer?!” „Czy to zaskakujące?”

Jego zimny głos dotarł do jej ucha. „Wróć ze mną na lunch.” Cherise nie odpowiedziała.

Zerknęła na Iana, który uważnie przyglądał się menu. „Czy mogę mieć trochę więcej czasu?”

Nie mogła odejść, kiedy dopiero co usiedli, zwłaszcza że nie widziała go od dłuższego czasu. Mężczyzna milczał przez chwilę. „Dziesięć minut”.

„W porządku.” „Chłopak?”

Uśmiechając się. lan zapytała, kończąc połączenie. „Nie, nie mój chłopak”.

Podrapała się po głowie nieśmiało. „On jest moim mężem”. Jego uśmiech stał się sztywny.

Chwilę później znów się uśmiechnął, ale uśmiech nie sięgnął jego oczu. „Jesteś już mężatką? Kiedy był ślub?” Zawahała się, zanim odpowiedziała: „Wczoraj”.

Spojrzenie w jego oczach pociemniało. Lekko kaszlnął. „Nawet nie kupiłem ci prezentu na ślub. Chyba ten posiłek jest twoim prezentem!” Odwrócił się, by zawołać kelnera. „Wszystko w porządku”.

Cherise go powstrzymała. „Dokończę tego drinka. Mój mąż poprosił mnie, żebym zjadła z nim lunch.” Twarz Iana zbladła.

Po chwili ciszy westchnął. „Jak długo jesteście razem?” Jak długo?

Cherise się zastanawiała. Byli razem przez jakieś... dwadzieścia sześć godzin? Nie trzeba dodawać, że nie powiedziała mu prawdy. Skłamała: „Minęło parę miesięcy”.

Uśmiechnął się. „To dość krótki czas. Czy to była miłość od pierwszego wejrzenia?” Pociągnęła łyk wody z poczucia winy. „Tak, miłość od pierwszego wejrzenia”.

Kiedy ciepły płyn dotknął jej różowych ust, przypomniała sobie uczucie, gdy całowali się wczoraj wieczorem. Usta Damiena wyglądały na jędrne, ale były miękkie i gorące, gdy się całowali... Poczuła, jak jej policzki się rozgrzewają.

Z punktu widzenia Iana, rumieniła się z nieśmiałości, gdy wspomniała o swoim kochanku. Jego twarz stała się bledsza. „Cherry!”

Lucy weszła, przerywając ciszę między nimi. „Kierowca twojego męża czeka na ciebie na zewnątrz. Czy zamierzasz poświęcić więcej czasu na pogawędkę?”

Cherise spojrzała na zegarek. Minęło dziesięć minut odkąd zakończyła rozmowę z Damienem. Wstała i spojrzała na Iana przepraszająco. „Pogadamy innym razem, Ian”. Skinął głową. „Uważaj”.

Siedząc przy oknie, obserwował, jak druga kobieta wciąga Cherise do czarnego BMW, śmiejąc się. Na jego ustach pojawił się gorzki uśmiech. Wygląda na to, że jest szczęśliwa.

„Cherry, poprosiłam kuzyna, żeby przygotował to lekarstwo na oczy twojego męża!”

Lucy wrzuciła kilka butelek do torby Cherise, kiedy byli w samochodzie. „Ci, którzy są niepełnosprawni, zazwyczaj czują się gorsi. Jeśli powiesz, że to dla jego oczu, pomyśli, że patrzysz na niego z góry. Więc powiedz mu, że to witaminy dla jego zdrowia! Już zerwałam wszystkie etykiety. Dawkowanie i czas są zapisane na papierze!” „Dziękuję”.

Cherise była zdenerwowana, że nie mogła powiedzieć wiele Ianowi i nie przejrzała leków. Pan Kolson wysadził Lucy przy wejściu na uniwersytet i odwiózł Cherise do domu.

Damien siedział sam przy stole w jadalni w pustym domu. Południowe słońce świeciło na niego. Cień rzucany na podłogę wydawał się opuszczony.

Cherise po umyciu rąk pobiegła do stołu.

Usiadła na krześle i spojrzała na stół pełen jedzenia, zdziwiona. „Czy mamy gości?” „Nie”.

Mężczyzna z czarną jedwabną chustą na oczach odpowiedział: „Jesteśmy tylko my dwoje”. Zaskoczona Cherise ledwo mogła odpowiedzieć. „Nie możemy tego wszystkiego skończyć”. „To pewne”.

Powoli podniósł łyżkę. „Poprosiłem kucharza, żeby zrobił więcej jedzenia”. „Dlaczego miałbyś to zrobić?”

Jego ręka zatrzymała się, zanim się uśmiechnął.

„Na wszelki wypadek. Na wypadek, gdyby ludzie mówili, że źle traktuję swoją żonę, gdy zobaczą ją jedzącą posiłek z innym mężczyzną dzień po naszym ślubie”.

Cherise była bez słowa.

„Ty... Czy wiedziałeś, że byłem w restauracji?”

Kontynuował jedzenie nonszalancko. „Wygląda na to, że to prawda, że pani Lenoir jadła posiłek z innym mężczyzną”. Była oszołomiona.

Czy on uważa, że jestem tępy?

Już rozumiem, co ma na myśli, mówiąc te słowa!

Najbardziej nie znosiła, gdy inni przebierali w słowach.

Biorąc głęboki oddech, powiedziała: „Nie mam na myśli, że jedzenie w domu jest okropne i nie mam na myśli, że nie chcę jeść w domu. Po prostu poznałam kogoś znajomego w szpitalu”.

Uniósł brwi. „Co tam robiłeś?”

Podeszła do swojej torby, wyciągnęła butelki z lekarstwami i ułożyła je przed nim. „Mam dla ciebie witaminy, skoro nie czujesz się dobrze”.