Rozdział 75

Zaczynamy krążyć wokół siebie. Żadne z nas nie chce zrobić pierwszego kroku. „Musisz kiedyś ulec jej gniewowi, bracie, równie dobrze możesz to zrobić już teraz”. Dakota krzyczy do nas.

„Tak, tłumiła swój gniew na nas przez cały weekend, cieszę się, że to ty, a nie ja”. Dodaje Sam. Nie jestem pewien, kogo bardziej próbują rozproszyć, mnie czy Olivera, ale muszę ich wyłączyć i się skupić. Ruchy Olivera są dziś bardziej zwinne, jak pantera polująca na swoją ofiarę. Ma coś na myśli i nie mogę poświęcić uwagi nikomu innemu. Dokładnie w chwili, gdy o tym pomyślałem, on atakuje. Rzuca się do przodu i myślałem, że złapie mnie za talię, ale upada i chwyta jedną z moich nóg, próbując ją odrzucić do tyłu, powalając mnie na przód. Pozwoliłam, by pęd mnie poniósł i podciągnęłam brodę, by przetoczyć się do przodu, lekko się obracając i opierając ręce na ziemi, by kopnąć go w plecy, po czym wykonałam ruch i wskoczyłam mu na plecy, próbując owinąć ramiona wokół jego grubej szyi. Był jednak dla mnie za szybki, obracając się do pozycji kucającej i znów uderzając w moje nogi.

Tym razem powalając mnie na ziemię, trzymałam jedną nogę między jego, a drugą wokół jego talii, by powstrzymać go przed przygwożdżeniem moich nóg. Wygięłam biodra, próbując wykorzystać siłę naszego upadku, ponieważ gdy tylko przestaniemy się ruszać, będzie mógł użyć swojego dużego ciężaru przeciwko mnie. Myślał to samo i próbował zmusić mnie do położenia się płasko na plecach, chwytając jedno z moich ramion i próbując je przytrzymać, więc zrobiłam to, co zrobiłaby każda racjonalna dziewczyna, przywaliłam mu w majteczki, no cóż, bardzo wysoko wewnętrzną stronę uda, nie jestem taka podła. Oliver jęknął i rozluźnił uścisk na mnie. Wykorzystując rozproszenie, przewracam nas i wydostaję się spod niego, ale on odzyskuje siły zbyt szybko i wstaje, zanim zdążę go złapać lub zadać cios.