Rozdział 163 Akt 2-1

Mrugam, żeby pozbyć się tego syfu, który przykleił mi oczy. Potem powoli rozglądam się dookoła, starając się nie ruszać za bardzo. Naprawdę mam dość budzenia się z uczuciem, jakby potrącił mnie samochód ciężarowy i nie rozpoznania, gdzie jestem. To stała się zbyt znajoma sytuacja i wkurza mnie.

„ Jesteś obudzony, Maleńki. Miło widzieć, że znów się ruszasz. Napędziłeś wszystkim sporo strachu. Wygląda na to, że nic nie robisz w połowie drogi, prawda?”

Przechylam głowę na bok na szorstkiej poduszce. „Gdzie jestem tym razem? I dlaczego tak mnie boli rozmowa?” To bolało o wiele bardziej niż powinno. Chyba naprawdę jestem w rozsypce. Mrugam i patrzę na Wojownika Osistona stojącego obok drzwi, które, jak przypuszczam, prowadzą na korytarz.