Punkt widzenia Emmy
„Emma, odejdź. Idź z matką. Zabiją was oboje”.
Mój ojciec krzyknął na mnie, a jego oczy wypełniły się strachem, gdy spojrzał na drugą stronę lasu.
„N-nie” – mruknęłam i szlochałam. Widziałam go leżącego na ziemi.
„Mała dziewczynko, zawsze opiekuj się swoją mamą” – powiedział, próbując usiąść. Miał krew na nogach.
„Sophia, uciekaj z Emmą. Nie trać czasu” – powiedział mojej matce, która klęczała przed nim i głośno płakała.
„Jak mogłam zostawić cię w takim stanie, Hectorze?” – krzyknęła zrozpaczona.
Wszyscy usłyszeliśmy chrupanie.
Byliśmy w środku wojny i wszystkie wilki walczyły ze sobą.
„Odejdź. Nie mogę się przesunąć, żeby was chronić z powodu moich ran. Przynajmniej uratuj nasze małe dziecko”. Mój ojciec powiedział to jeszcze raz do mojej matki.
Kiedy moja mama zobaczyła, że zbliża się do nas stado wilków, zerwała się na nogi, wzięła mnie na ręce i zaczęła biec w przeciwnym kierunku, cały czas mnie niosąc.
Kiedy biegłam, moja matka szepnęła mi do ucha płaczliwym głosem:
„Nie oglądaj się za siebie”.
Moje ramiona były owinięte wokół jej szyi w ciasnym uścisku. Ciekawość mnie zabijała, więc odważyłem się spojrzeć, co się tam dzieje.
Zobaczyłem, jak dwa wilki rzuciły się na mojego tatę, żeby go zabić. Moje oczy się rozszerzyły. Byłem tak zszokowany, że zamknąłem oczy i krzyknąłem.
"TATA!"
Otworzyłem oczy i zdałem sobie sprawę, że jestem w swojej sypialni.
„Znowu mi się śniło” – wymamrotałem, przyciskając dłoń do czoła.
Usiadłem i wziąłem głęboki oddech. Całe moje ciało było przesiąknięte potem.
Tak naprawdę to nie był koszmar. To było odbicie chwil z mojej przeszłości, których nigdy nie będę w stanie zapomnieć.
Mój ojciec zginął na wojnie, gdy miałem zaledwie pięć lat. Był wojownikiem watahy, ale zaatakowali jego nogi, zanim zdążył się przemienić, uniemożliwiając mu obronę.
Moja matka musiała uciec ze mną od tego stada i szukać schronienia w innym.
Alfa i Luna z tego stada byli na tyle uprzejmi, że pozwolili nam zamieszkać w swoim stadzie.
Od tego czasu żyjemy w Stadzie Mistycznego Cienia.
"AVA, SPÓŹNISZ SIĘ."
Usłyszałam głos mojej matki, krzyczącej z dołu.
„TAK, MAMO. JUŻ IDĘ” odpowiedziałam głośno, żeby mogła mnie usłyszeć.
Pobiegłam do łazienki, wzięłam prysznic, a potem przygotowałam się do wyjścia na uniwersytet.
Byłem na pierwszym roku. Więc nie chciałem wpaść w złe ręce profesora, stając się spóźnialskim.
Szybko spojrzałam na siebie w lustrze. Miałam na sobie długą, luźną białą sukienkę. Włosy związałam w niski kucyk. Moje duże okulary spadły mi na nos, więc podniosłam je do oczu.
Mój wzrok był w porządku. Ale wolałem nosić duże okulary, ponieważ chciałem ukryć za nimi swoje emocje i twarz. Chociaż okulary były przezroczyste, pomagały mi ukryć moje uczucia.
Ponieważ nie chciałam zwracać na siebie uwagi, nigdy nie nakładałam makijażu. Z tego samego powodu wolałam ubierać się w proste, długie, luźne ubrania.
Ludzie nazywali mnie „nerdem” z powodu moich dobrych ocen i wyglądu.
Albo może naprawdę byłem nerdem. Postanowiłem to potraktować jako komplement. Ta etykieta sprawiła również, że musiałem radzić sobie z prześladowaniami, gdy byłem w szkole średniej.
Zszedłem na dół i przytuliłem mamę. Zjedliśmy razem śniadanie. Była jedyną osobą w moim życiu. Chciałem się uczyć i ugruntować swoją pozycję, abym mógł zapewnić jej szczęśliwe życie.
"Emma"
Spojrzałam na mamę. „Tak, mamo?”
„W przyszłym tygodniu skończysz osiemnaście lat. Wkrótce znajdziesz swojego partnera. Przedtem chcę, żebyś nie zadzierała z nikim innym. Już wiesz, jak trafiliśmy do tej sfory. Jesteś omegą. W naszej rodzinie nie ma mężczyzny, który by cię chronił, moja droga”.
Spojrzałem na zaniepokojoną twarz mojej matki. Martwiła się o moje bezpieczeństwo, ponieważ ta sfora była pełna Alph.
„Nie martw się, mamo. Masz moje słowo, że nie będę nikomu przeszkadzać i nie będę sprawiać sobie kłopotów. Dotrzymam obietnicy. Zawsze unikam zwracania na siebie uwagi”.
„Moje dziecko, tęsknię za dniem, w którym w końcu znajdziesz swojego partnera. On cię zaakceptuje, a ja będę mogła spokojnie umrzeć”.
Szybko wstałam z krzesła i podbiegłam, żeby ją przytulić. „Mamo, proszę cię, nie mów tak”.
Nigdy więcej nie wyszła za mąż i poświęciła mi całe swoje życie. Nie mogłem znieść widoku jej cierpienia.
Po uspokojeniu matki wyszedłem z domu. Poszedłem na przystanek autobusowy i wsiadłem do jednego.
Dotarcie na uniwersytet zajęło mi dwadzieścia minut.
Litery zostały napisane kursywą i pogrubioną czcionką.
„Uniwersytet Mistyczne Cienie”
Zacząłem iść w kierunku budynku wydziału. Moje oczy błądziły, gdy mijałem studentów. To był najlepszy uniwersytet w naszej grupie. Tylko bogate dzieciaki mogły się na niego zapisać.
Jednak miałem szczęście, bo otrzymałem stypendium i udało mi się dostać na ten uniwersytet.
Widziałem, że dziewczyny patrzyły na mnie z obrzydzeniem.
Dziewczyna przeszła obok mnie, nie zapominając o szturchnięciu mnie w ramię.
"Krwawy kujon".
Usłyszałem ją, pochyliłem głowę i poszedłem prosto do swojej klasy.
Moja przyjaciółka Zoe pomachała do mnie. Usiadłam obok niej. Mam tylko trzy przyjaciółki. Zoe była najbliżej. Miałyśmy ten sam plan zajęć, więc mogłyśmy spędzać ze sobą więcej czasu.
Kiedy profesor wszedł do klasy, zaczęła się lekcja. Próbowałam się skoncentrować, ale rozpraszały mnie plotkujące dziewczyny szepczące za naszymi plecami .
„Widziałaś dziś Iana?” zapytała dziewczyna inną.
„Nie, co przegapiłem? Nie mów mi, że zdjął koszulkę, żeby pokazać swoje gorące mięśnie brzucha, a ja to przegapiłem”.
„Umrę na samą myśl. Ale nie. Słyszałem, jak jego znajomi wspominali o imprezie Maxa”.
„O mój Boże! Nie mogę tego przegapić”.
Wpatrywałem się w projektor, ale moje myśli były skupione na ich plotkach.
Rozmawiali o najprzystojniejszym chłopaku na naszym uniwersytecie.
To nie był nikt inny, tylko Jake Dawson.
Był jedynym synem naszego przywódcy Alfy. Ale nie był taki jak jego ojciec, który był bardzo surowy w kwestii zasad i przepisów. Był całkowitym przeciwieństwem – awanturnikiem.
Był złym chłopcem, którego bał się każdy chłopak, i playboyem, z którym każda dziewczyna pragnęła być.
„lan Dawson nigdy nie umawia się na randki. Wierzy tylko w przygody na jedną noc” – mruknęła moja najlepsza przyjaciółka Zoe z mojej lewej strony.
Odwróciłem głowę w jej stronę. Uśmiechnęła się do mnie i powiedziała:
„Ty niewinna dziewczyno, nie słuchaj tych plotek.”
„Ja tylko-”
„Kochanie, znam cię naprawdę dobrze. Ale pozwól, że ci coś powiem. On czeka na swoją partnerkę. Dlatego nie umawia się na randki. To jego własne słowa” – wyszeptała do mnie.
Odwróciłam od niej uwagę i starałam się skoncentrować na zajęciach zamiast odpowiadać jej.
Ale nie mogłam kłamać swojemu sercu. Nie wiedziałam dlaczego, ale kiedykolwiek widziałam tego chłopca, czułam, że moje serce zaczyna bić szybciej.
Po zajęciach Zoe i ja poszliśmy na spacer do szatni. W tym czasie otrzymałem wiadomość tekstową od mojego przyjaciela Maxa.
Był jedynym chłopakiem, który był moim przyjacielem. To dlatego, że nigdy mnie nie dręczył.
„Kto do ciebie napisał?” zapytała Zoe.
„Max. On wzywa nas na boisko do koszykówki”.
„Ty idź pierwszy. Przyjdę za dziesięć minut. Mam trochę pracy”.
"Dobra."
Wyszedłem z budynku i udałem się na boisko do koszykówki, które znajdowało się dość daleko.
Kiedy przybyłem, wielu chłopców opuszczało kort. Właśnie skończyli trening.
„Hej, Nerdy.” Chłopak podśmiewał się ze mnie i śmiał.
Opuściłam głowę, próbując go uniknąć. Słyszałam też jakieś gwizdy. Uznałam, że to zła decyzja, żeby tu przyjść samej.
Chociaż było tam wiele dziewczyn, czepiały się tylko mnie.
Zacząłem iść szybko, patrząc na ziemię.
Nagle jednak uderzyłem głową w twardą klatkę piersiową.
Mój wzrok przyciągnęły czarne spodenki tej osoby, które odsłaniały jego mocne uda. Przeniosłam wzrok, co zaprowadziło mnie do podkoszulka, odsłaniając jego wytatuowane dłonie.
Posiadał najbardziej nieskazitelną sylwetkę.
Powoli podniosłam głowę, a mój wzrok zamarł na jego twarzy.
Miał gęste brwi, ciemne, mokre włosy, ciemne, tajemnicze oczy, piercing w brwi i idealnie zarysowaną linię żuchwy.
Z jego ust dobiegł krzyk przepowiadający niebezpieczeństwo.
Powinienem od niego uciekać. Wszyscy twierdzili, że jest jedynym zagrożeniem zdolnym zabić kogokolwiek żywego.
Jednak moje serce pragnęło czegoś innego. Zaczęło bić szybciej, jak w maratonie. Wpatrywałam się w jego twarz. Był bez wątpienia najprzystojniejszym chłopakiem, jakiego kiedykolwiek widziałam.
Gdy tylko zauważyłam, że między jego brwiami pojawia się zmarszczka, poczułam, że odzyskuję przytomność umysłu.
Wyglądał groźnie, co sprawiło, że cofnęłam się o krok ze strachu .
Nie mogłam powstrzymać się od jąkania.
„Przepraszam, Jake.”
