Rozdział 106

Punkt widzenia Ethana *

Nie wstydzę się powiedzieć, że płakałam, gdy Jack w końcu uległ temu, czego oboje chcieliśmy. Płakałam jak małe dziecko, a on mnie nie odepchnął, tylko przyciągnął mnie w ramiona i przytulił. Wypowiedział słowa przeprosin i na początku myślałam, że boi się, że zrobił coś złego, dopóki się nie otworzył i nie powiedział mi więcej niż kiedykolwiek wcześniej.

„Bardzo mi przykro, Ethan, za każdy raz, kiedy cię odrzuciłem, za każdy raz, kiedy sprawiłem, że poczułeś się niegodny i powiedziałem ci, że to jest złe i nienaturalne. To nigdy nie byłeś ty, to ja byłem niegodny i nadal jestem” – przyznał. Nigdy nie wyglądał tak bezbronnie, ponieważ jego smutne oczy mówiły tysiąc słów.