Rozdział 47

„No cóż... lepiej się pospiesz i ubierz. I weź coś na głowę. Mam przeczucie, że ten dzień stał się cholernie długi”.

****

Dziesięć minut później Nicholas i ja udaliśmy się razem do biura mojego ojca. Drzwi były otwarte i każdy z odległości mili mógł usłyszeć krzyki mojego ojca. W środku moja matka i Beta Robert próbowali go uspokoić.