Rozdział 6

W tym samym czasie w pokoju hotelowym.

Chociaż Emma przypominała trójce dzieci, aby nie włóczyły się bez celu, aktywny Ethan nie potrafił już się powstrzymać, mimo że Emma wyszła zaledwie na dziesięć minut.

Pociągnął za rąbek koszuli Lucasa i zasugerował: „Lucas, chodźmy się pobawić, okej? Mama nie wróci do domu w najbliższym czasie, a słyszałem, że w tym hotelu jest mnóstwo rozrywki. Gry dla dorosłych są otwarte również dla dzieci. Chcę to sprawdzić!”

Amelia podskoczyła do nich, gdy usłyszała, co powiedział Ethan i zachowywała się słodko wobec Lucasa, ciągnąc go za ramię. „Jestem głodna, Lucas. Chcę coś zjeść. Zrobiłam rozeznanie, zanim tu przyjechaliśmy. Ten hotel oferuje jedzenie przez 24 godziny i słyszałam, że ich popołudniowa herbata jest świetna. Chcę jej spróbować. Czy mógłbyś pójść ze mną?”

Lucas spodziewał się, że jego rodzeństwo straci nad sobą kontrolę, więc po prostu spokojnie pisał na klawiaturze, odpowiadając: „Każdy z was ma inne sugestie, a ja nie mogę spełnić obu. Wybierzcie jedną spośród siebie!”

Ethan i Amelia słuchali Lucasa, wymieniając spojrzenia.

Ethan natychmiast zrobił długą minę i powiedział: „Kiedy mamusia zmieni zasadę „najpierw chłopaki”? Dobre rzeczy nigdy do mnie nie przychodzą!”

Amelia pocieszyła go uśmiechem. „Bycie uprzejmym wobec kobiet to coś, co powinien robić gentleman. Musisz się do tego przyzwyczaić, Ethan!”

Lucas również pukał Ethana w głowę, pocieszając go: „Ty niedługo będziesz miał swoją kolej. Możemy poprosić mamusię, żeby nas tam zabrała, kiedy wróci... A teraz zabierzmy Amelię na obiad! Mam jednak ważne zadanie dla Amelii, kiedy skończymy jeść!”

„Jakie zadanie?”

Amelia podeszła bliżej i zadała pytanie.

Lucas wskazał na czerwoną kropkę na ekranie komputera, mówiąc: „W bagażu mamy jest urządzenie śledzące. Właśnie je namierzyłem i odkryłem, że jej bagaż jest w tym samym hotelu, co oznacza... Dyrektor generalny Anderson Corporation prawdopodobnie również zatrzyma się w tym hotelu. Kiedy będziemy jeść później, pomyśl, jak do niego podejść. Następnie udawaj, że się zgubiłeś. Kiedy mama wróci, przyprowadzę ją, żeby cię znalazła! To stworzy im szansę na spotkanie!”

Amelia najwyraźniej nie wiedziała, co wydarzyło się na lotnisku, więc wyglądała na dość zdezorientowaną.

Więc Ethan wszystko jej wyjaśnił.

Po wysłuchaniu Ethana oczy Amelii zabłysły. „Mówisz, że ten człowiek, który prawdopodobnie był naszym „tatą”, zostaje tutaj?”

Lucas skinął głową. „Tak.”

„To niesamowite! Nie spodziewałam się, że poznam tatę tak szybko!”

Amelia natychmiast wiwatowała i poklepała się po piersi, zapewniając: „Nie martw się, zostaw to mnie. Na pewno wykonam tę misję!”

"Porządna dziewczyna."

Lucas czule poklepał ją po policzku.

Następnie wszyscy trzej odłożyli swoje rzeczy i zeszli na dół...

W tym samym czasie Emma wciąż była w drodze do rezydencji Mayów, zupełnie nieświadoma planu trójki swoich dzieci.

Po około dwudziestu minutach dotarła do rezydencji rodziny May.

Emma wysiadła z samochodu i spojrzała na znajomy budynek, który znajdował się niedaleko niej. Było tak, jakby to było wczoraj.

Wstyd, jaki czuła, gdy została wyrzucona z domu przez własnego ojca, i rozpacz oraz bezradność, gdy nie miała dokąd pójść... Wszystko to wciąż było żywe w jej pamięci!

Serce Emmy było przepełnione emocjami i musiała poświęcić trochę czasu, aby się uspokoić.

Wzięła głęboki oddech i zamierzała nacisnąć dzwonek do drzwi. Nagle za nią zaparkował sportowy samochód Porsche.

Kierowca zatrąbił i wystawił głowę z siedzenia kierowcy. Miał elegancko przystojną twarz i pytał ją: „Pani, czy przyjechała pani, żeby zobaczyć kogoś z rodziny May?

Emma spojrzała w kierunku, z którego dochodził głos, i zdała sobie sprawę, że osobą, która do niej mówiła, był jej były narzeczony, Samuel Herring!

Najśmieszniejsze było to, że... zdawał się nie wiedzieć, że ona nazywa się Emma May...

Samuel naprawdę jej nie poznał!

Przyjechał dziś do rodziny May, ponieważ dowiedział się, że wieśniak wrócił, więc nie mógł się doczekać, żeby odwołać ich zaręczyny.

Nie spodziewał się jednak, że zaraz po przybyciu natknie się na piękność o zabójczej sylwetce przed drzwiami rezydencji Mayów!

Samuel przywitał Emmę w sposób, który uważał za dżentelmeński, i obdarzył ją swoim charakterystycznym eleganckim uśmiechem!

Kiedy Emma to zobaczyła, uznała go za całkowicie pretensjonalnego.

Wtedy nie była zbyt wystawiona na towarzystwo, kiedy przyjechała do miasta. Więc uważała Samuela za najwybitniejszego mężczyznę, jakiego poznała w swoim życiu. Z tego powodu zakochała się w nim i przyjęła zaręczyny .

Co powiedział ten mężczyzna sześć lat temu, kiedy jej imię zostało zszargane?

„Emma May, skąd wzięłaś pewność siebie, żeby w ogóle myśleć, że cię poślubię? Dlaczego nie przyjrzysz się sobie dobrze? Jesteś staroświecka i bez smaku. Będę się wstydził, jeśli cię poślubię! Tolerowałem cię ze względu na naszą rodzinę. Teraz, gdy jesteś brudna, czy nadal oczekujesz, że będę cię chciał? Odczep się! Lepiej udawaj, że mnie nie znasz, kiedy następnym razem się spotkamy”.

Jego obelgi dźwięczały jej w uszach wtedy. Teraz ten sam mężczyzna flirtował z nią.

Emma prychnęła w duchu, odwracając zimny wzrok i nie zadając sobie nawet trudu, by mu odpowiedzieć.

Wyciągnęła rękę, żeby nacisnąć dzwonek, czekając, aż ktoś otworzy drzwi.

Samuel był oszołomiony, gdy to zobaczył.

Rodzina Herring była dość znana w Northfolk, więc miał nazwisko w wyższych sferach. Ludzie nazywają go eleganckim mężczyzną, więc nie było wielu kobiet, które nie byłyby nim zainteresowane, nie mówiąc już o pokazywaniu mu tak pogardliwego wyrazu twarzy.

Nie mógł uwierzyć, więc natychmiast wysiadł z samochodu i podszedł do Emmy, pytając delikatnie: „Pani, kogo pani szuka w rodzinie May? Pana czy pani May? A może pani May? Jeśli tak, to może pani trochę poczekać, bo oni wciąż tu wracają”.

Emma była zszokowana, gdy to usłyszała.

„Theodore’a i pozostałych nie było w domu?

'Świetnie!

„W ten sposób będę mogła odwiedzić dziadka, zanim zajmę się odwołaniem zaręczyn”.

Gdy była jeszcze pogrążona w myślach, drzwi rezydencji Mayów się otworzyły.

Drzwi otworzył kamerdyner, Leonardo Bernard!

Starszy mężczyzna natychmiast rozpoznał Emmę, uśmiechając się ciepło. „Pani Emma, w końcu jest pani tutaj. Dziadek Dave od jakiegoś czasu marudzi. Proszę się pospieszyć”.

Emma skinęła głową i weszła, nie zwracając uwagi na to, że Samuel nie spojrzał na nią.

Samuel gapił się, jakby otrzymał największy cios w swoim życiu. Następnie zapytał Leonarda: „Jak ją przed chwilą nazwałeś?”

Leonardo odpowiedział chłodno: „Pani Emma... Ona jest prawdziwą dziedziczką rodziny May, pani Emma May!”

Oczy Samuela rozszerzyły się ze zdziwienia, a na jego twarzy malowało się niedowierzanie.

Jak to możliwe?!'

„Ta kobieta tam z tyłu to była Emma? Wiejska wieśniaczka?!'