Rozdział 397

„Pomóc mu się ubrać?” Sabrina nie mogła powstrzymać się od ponownego powtórzenia tych słów w myślach. Nigdy wcześniej nie pomagała mężczyźnie się ubrać. Nie wiedziałaby nawet, od czego zacząć, ale widząc, że czeka z obiema rękami uniesionymi w powietrze, spełniła jego prośbę i wzięła górę piżamy w dłoń. Najpierw przez lewe ramię, a potem przez prawe ramię, z obiema rękami w rękawach, pozostało jej tylko zapięcie guzików.

Zdała sobie sprawę, że stoi bardzo blisko niego, kiedy to robi, tak bardzo, że praktycznie opierała się o jego skórę. Czuła zapach żelu pod prysznic od niego i nie była zaskoczona, jak zimne było jego ciało. Mężczyzna wydawał się lubić zimne prysznice, mimo że w tamtym czasie była zima. Wkrótce jego skóra zrobiła się wrząca pod jej palcami i poczuła, jakby prąd przeszedł przez jej ciało od czubka jej palca, gdy przypadkowo zetknął się ze skórą mężczyzny. Natychmiast cofnęła ręce, zanim kontynuowała zadanie. Pierwsze kilka przycisków było dla niej niezwykle trudne, biorąc pod uwagę, że miał 1,9 metra wzrostu, a ona była od niego co najmniej dwadzieścia centymetrów niższa. Musiała cały czas stać na palcach i kołysała się do przodu i do tyłu, próbując utrzymać równowagę. W końcu upadła w jego stronę i zdała sobie sprawę, że jego stalowe ramiona obejmowały jej talię.

Instynktownie próbowała go odepchnąć, ale ograniczenie jego ramion zacisnęło się wokół niej i zanim zdążyła uciec, jego usta były już na jej ustach. Prawie w tym samym czasie zadzwonił telefon, który Sebastian zostawił w stosie ubrań. Jego wyraz twarzy pociemniał, gdy tylko usłyszał dzwonek, ale wkrótce potem udało mu się odzyskać spokój i postanowił puścić Sabrinę, aby mógł odebrać telefon. Sabrina wykorzystała to jako szansę na ucieczkę i uciekła.