Rozdział 147

Kiedy wróciliśmy do pokoju, atmosfera między Maxem i mną zaczęła być napięta.

Aby zająć czymś wolne ręce, zrobić coś innego niż tylko obsesyjne rozmyślanie o Iris, i chyba w idiotycznej próbie dosłownego oczyszczenia powietrza w pokoju, obszedłem pokój dookoła, rozsuwając wszystkie zasłony na boki i otwierając okna, wpuszczając do środka jaskrawe słońce wraz z rześkim wiatrem.

Nie rozjaśniło mi to umysłu ani nie złagodziło nastroju. Nadal myślałem i za dużo myślałem. Max, dostrzegłem kątem oka, obserwował mnie z niepokojem.