Κεφάλαιο 156
Η καρδιά της Άννας χτυπούσε δυνατά όταν άκουσε τον Γουέιν να λέει τη λέξη «ασήμαντοι περαστικοί».
Συνειδητοποίησε ότι ήταν «μια ασήμαντη περαστική» για αυτόν μόλις λίγους μήνες πριν. Επίσης, έξι χρόνια νωρίτερα, ο Μάθιου ήταν «μια ασήμαντη περαστική» για αυτόν. Ίσως λοιπόν για τον Γουέιν, να μην είχε σημασία αν ήταν κοντά του ή όχι.
Η Άννα δεν μπορούσε παρά να νιώσει ένα ρίγος στη σπονδυλική της στήλη και ένα ανεξέλεγκτο ρίγος να διατρέχει τη σπονδυλική της στήλη στη σκέψη.