Κεφάλαιο 142
Μέχρι το βράδυ μπορούσαν να νιώσουν το δροσερό βραδινό αεράκι στην κορυφή του βουνού.
Η Άννα και ο Γουέιν κρατήθηκαν χέρι-χέρι και περπατούσαν γύρω από το βουνό. Παρατηρώντας ότι ο Γουέιν φαινόταν να γνωρίζει καλά αυτό το μέρος, η Άννα δεν μπόρεσε παρά να ρωτήσει: «Έλα, έρχεσαι συχνά εδώ; Φαίνεται ότι ξέρεις τον δρόμο».
« Αναπτύσσαμε αυτήν την περιοχή πριν από πολλά χρόνια. Σχεδιάζαμε να την μετατρέψουμε σε θέρετρο, αλλά αναβλήθηκε επειδή κάτι είχε συμβεί. Έγινε ένα έρημο βουνό μετά από αυτό.»