Rozdział 39

Liam napiął się obok mnie, gdy jego uścisk na mojej dłoni zacieśnił się. Prawie słyszałam, jak jego bicie serca przyspiesza, a w odpowiedzi moje bicie serca zaczęło dorównywać jego tempu. Nie byliśmy „razem” tak długo, ale już czuliśmy, że całe nasze istoty są zsynchronizowane.

Liam patrzył na Arthura i resztę jego kolegów z drużyny wchodzących na salę balową, jakby byli właścicielami tego miejsca. Zajmowali tyle miejsca, przysięgam, że nie mogłem w to uwierzyć. Kiedy się poruszali, było tak, jakby rozdzielali tłum.

„Co oni tu do cholery robią? Co on tu do cholery robi?” warknął Liam.