Rozdział 518

Siedzieliśmy w milczeniu, pozwalając, by ciężar mojego wyznania wypełnił pokój. Tyler ścisnął moją dłoń mocniej, jakby mógł jakoś wycisnąć ze mnie strach i zastąpić go odwagą, której tak rozpaczliwie potrzebowałam.

„Nie wiem, czym jest ta istota, Tyler, ale mnie przeraża” – przyznałem w końcu, a mój głos był ledwie głośniejszy od szeptu. „Nina, czy rozważałaś rozmowę z kimś na ten temat?” Tyler przerwał milczenie, wypowiadając ostrożne słowa.

Uniosłam brwi sceptycznie. „Masz na myśli terapeutę? Naprawdę myślisz, że jakiś ludzki psycholog może zrozumieć, przez co przechodzę? Usłyszeliby wszystko, co mam im do powiedzenia i pomyśleliby, że jestem szalona”.