Rozdział 6

„Jak długo czekałaś, Piper? Tydzień? Dwa? Nie mogło to trwać długo”.

Brzmi jakby był zazdrosny. A może to była iluzja? Nie obchodzi go moja osoba i jest na mnie po prostu zły.

Być może druga opcja jest bardziej logiczna.

Jego ciemne oczy paliły mnie, pozostawiając moje serce w spalonych strzępach. Nigdy w tysiącu lat nie pomyślałabym, że Nicholas będzie dla mnie tak okrutny.

„To nie było tak” – powiedziałem, próbując się bronić.

Skrzyżował ręce na piersi. Nie zamierzał mnie słuchać.

„Po co w ogóle tu przychodzisz?” – zapytał mnie.

„Moja aplikacja została wybrana...”

„Po co w ogóle się zgłaszać? Czy próbowałeś się do mnie dobrać?”

„Nie” – powiedziałem.

„Może żałujesz ojca swojego dziecka. Może chcesz, żebym wrócił”. Zaśmiał się raz, gorzko. „Jakbyś miał szansę”.

Słowa te wbiły się we mnie tak pewnie, jakby trzymał nóż. Zmienił się odkąd go znałam.

Trzy lata temu był miły i cierpliwy. Oddałam mu swoje serce, a on delikatnie je przytulał. Przez tyle nocy leżeliśmy pod gwiazdami, wymieniając się pocałunkami i opowieściami.

Kiedyś, gdy spędził całą noc patrząc na mnie, powiedziałam mu: „Przegapiłeś światło gwiazd”.

Odpowiedział: „Widzę to w twoich oczach”.

Mężczyzna przede mną teraz nie był w niczym podobny do tego, którego znałem. Mężczyzna tutaj był arogancki, obojętny i imponujący w sposobie, w jaki się zachowywał.

Zerwanie z nim nigdy nie było czymś, co chciałam zrobić. Nadal mnie to bolało, gdy o tym myślałam, więc starałam się to zepchnąć na dalszy plan.

Miałam tak wiele innych spraw, na których musiałam się skupić, takich jak praca i opieka nad Elvą, że udało mi się skutecznie odwrócić uwagę od bólu po jego stracie.

Kiedy stanęłam z nim twarzą w twarz i zobaczyłam, w co się zmienił, wszystkie te uczucia powróciły do mnie z tak wielką siłą, że zaparło mi dech w piersiach.

Teraz był tak inny, że nie mogłam powstrzymać się od zastanawiania się, czy źle pamiętam przeszłość. Może nigdy nie był miły. Może wtedy byłam zbyt naiwna.

Cóż, nie byłam już tą młodą, niewinną dziewczyną.

„Wierz w co chcesz” – powiedziałam, dodając trochę cierpkości do własnego głosu. Ból ułatwił sprawę. „Bycie tutaj to błąd i zamierzam to naprawić”.

„Dobrze” – powiedział Nicholas tak chłodno, że dreszcz przebiegł mi po kręgosłupie. „Jesteś jedyną kobietą, która kiedykolwiek odważyła się ze mną zerwać, Piper. Nigdy więcej nie pozwolę, aby ten sam błąd się powtórzył”.

Odwrócił się i odszedł ode mnie, po czym wyszedł do pokoju dziennego, a następnie do salonu. Myślałam, że zatrzaśnie za sobą drzwi, tak wściekły jak był, ale zamiast tego delikatnie je zamknął.

Elva odpoczywała dalej, niezakłócona.

Chciałam go nienawidzić. Tak bardzo.

Ale nie zatrzasnął tych drzwi. Może i był okrutnym, nieczułym draniem, ale lubił dzieci. Był miły dla Elvy. Nie wyładowywał na niej swoich błędnych przekonań na mój temat.

Chciałem go znienawidzić, ale nie potrafiłem.

Opadłem na kolana obok kanapy, na której spała Elva.

W innym świecie, może Elva byłaby naszym dzieckiem. Gdybyśmy zostali razem, może wyjawił by swój sekret w porę. Może my troje moglibyśmy być szczęśliwą małą rodziną.

To była miła fantazja.

Ale to nie była rzeczywistość. Moja rzeczywistość była bardzo daleka od tych złotych opraw i drogich sukni.

Marnowałam czas, siedząc tutaj. Musiałam wrócić do domu i poszukać innej pracy, tak szybko, jak to możliwe.

Westchnęłam i położyłam głowę obok Elvy na poduszce. Byłam tak wyczerpana, podróżą, ponownym spotkaniem z Nicholasem,... wszystkim.

Zbyt szybko moje oczy się zamknęły.

„Przepraszam. Przepraszam, panienko?”

Mrugnęłam i otworzyłam oczy.

Nerwowy urzędnik zawisł nade mną. „Przepraszam, panienko, ale Król, Luna i książęta już przybyli. Radzę ci, żebyś natychmiast pospieszyła do salonu”.

„Och... uh..." Przetarłam sen z oka. „Czekaj, nastąpiła... pomyłka..."

Gdy znów podniosłem wzrok, on już znikał z pokoju. Zostawił drzwi otwarte.

„Mamo?” Elva usiadła na kanapie, patrząc na mnie z ciekawością. „Czy to już czas na więcej ładnych sukienek?”

Uśmiechnęłam się do niej najdelikatniej jak potrafiłam. „Tak jest. Musimy być cicho, okej? Nikt nie może rozmawiać, kiedy rozmawiają Król i Luna”.

"Dobra."

Wstając, wciągnęłam Elvę w ramiona i niosłam ją przy biodrze.

Na zewnątrz, w salonie, rodzina królewska stała na szczycie jakiejś sceny. Król stał w centrum, z Luną po jednej stronie. Trzej książęta flankowali jego drugą stronę.

Król wyglądał starzej niż na banknotach w mojej torebce. Był blady i miał zapadnięte policzki, ale trzymał się dobrze, a jego głos niósł się daleko, jakby był przyzwyczajony do publicznych wystąpień.

„Panie!” powiedział, uspokajając tłum i przyciągając ich uwagę. „Gratulacje z okazji wyboru na to monumentalne wydarzenie. Jesteśmy bardzo zadowoleni z waszej obecności i nie możemy się doczekać, aby lepiej się poznać w nadchodzących tygodniach”.

Luna nachyliła się i szepnęła coś królowi do ucha.

„Ach, oczywiście. Za chwilę przeprowadzimy tutaj konferencję wprowadzającą. Teraz proszę, aby tylko wybrane panie zostały i wzięły w niej udział”.

Jego wzrok przesunął się po tłumie, ale zatrzymał się, gdy jego wzrok wylądował na mnie, trzymającej Elvę w ramionach.

Każde oko w pokoju podążyło wzrokiem Króla prosto na mnie. Szepty się zaczęły, przyciszone głosy całkowicie mnie otoczyły.

Podrzuciłem Elvę na biodro. Uśmiechnąłem się do niej, żeby nie zauważyła mojego zdenerwowania. Ona i tak wydawała się wiedzieć, marszcząc brwi.

„Młoda damo, proszę podejść bliżej” – powiedział Król.

Nie ośmielając się sprzeciwić, zrobiłem, o co mnie poprosił, i podszedłem do podstawy sceny.

Spojrzał na mnie ciekawie, przechylając głowę. Nie wiedziałem, czy czekał, aż coś powiem, więc to zrobiłem.

„Wybacz mi, Wasza Wysokość. Chyba doszło do jakiegoś nieporozumienia”.

„Co masz na myśli?” zapytał Król. Jego ton był łagodny i cierpliwy. Zaskoczyłem się, spodziewając się, że będzie mnie umniejszał jak wszyscy inni.

„Jestem młodą matką. Moja przyjaciółka złożyła mój wniosek bez mojej wiedzy. Bardzo przepraszam za zmarnowanie twojego czasu”.

Dziewczyna w błyszczącej różowej sukience parsknęła chrapliwym śmiechem. „Ona nawet nie ma wilka”.

Szmery rozległy się ponownie, jeszcze głośniejsze niż poprzednio.

„Chwileczkę” – powiedział Król. Odwrócił się i gestem ręki zaprosił rodzinę bliżej.

Każdy z nich mówił po kolei, zbyt cicho, by ktokolwiek poza nimi mógł go usłyszeć. Nicholas skrzyżował ramiona. Julian energicznie machał rękami. Trzeci książę, Joyce, jedynie skinął głową. Luna przemówiła, z powściągliwym wyrazem twarzy.

Król zgodził się ze wszystkim, co powiedziała, i odwrócił się.

Nie chciałem słyszeć ich odrzucenia.

„Zaraz się spakuję, Wasza Wysokość. Wyjadę w ciągu godziny.”

„Poczekaj” – powiedział Król.

Każdy z trzech książąt spojrzał na mnie.

Joyce, z cichą ciekawością.

Julian z uśmiechem rozbawienia.

A Mikołaj, mając tak zimną twarz, sprawił, że temperatura w pokoju zdawała się spadać o dziesięć stopni.

„Poczekaj” – powiedział Król ponownie, chociaż się nie ruszyłem. „Nalegam, żebyś tu został. Twoje dziecko też”.