Rozdział 561

Kiedy obudziła się po krótkiej drzemce, Elva przykleiła się do mnie jak klej. Ciągle patrzyła na mnie swoimi wielkimi, łzawymi oczami. Przez dzień, który zaczął się z tak wielkimi nadziejami, oboje teraz odczuwaliśmy dołki. Wzięłam ją za rękę i nie puściłam, bardzo świadoma, że niemal straciłam szansę na zostanie jej mamą.

Gdybym umarła, nie widziałabym, jak dorasta w silną, niezależną kobietę, którą wiedziałam, że się stanie. Przegapiłabym ukończenia szkół, śluby i może wnuki.

Nawet gdy szliśmy razem w stronę pokładu, przyciągnąłem ją bliżej siebie, bojąc się pozwolić jej odejść za daleko. Jeśli ja byłem w niebezpieczeństwie, to ona też. Ronan był wściekły. Jeśli chciał się na mnie zemścić, łatwiej mu będzie zaatakować Elvę.