Rozdział 75 Randka...?

Okazuje się, że pomysł Tylera na nowy poziom drobnej zemsty to randka. Albo prawie randka. To wcale nie jest romantyczne, przynajmniej nie dla mnie. Julian naprawdę zranił moje uczucia i potrzebowałam chwili wytchnienia. Ale kiedy zapukał do moich drzwi, wyglądając tak pokiereszowany, poczułam ucisk w piersi. Weszłam do windy, pozwalając naszym spojrzeniom spotkać się ponownie, z westchnieniem uciekającym z moich ust. Jego oczy zdawały się błagać mnie, żebym nie odchodziła... żebym go nie zostawiała. Ale tak zrobiłam.

I po raz kolejny czuję się głupio, że płaczę przy Julianie. Oczywiście, że nie ma dla mnie żadnych uczuć. Mówimy o Julianie, skazanym kawalerze. Nigdy się z nikim nie związał i nie związałby się ze mną - córką swojego najlepszego przyjaciela.

Kiedy drzwi się otworzyły na drugim piętrze, nie pozwoliłam Julianowi już się do mnie zbliżyć, po prostu szybko wzięłam taksówkę. I wkrótce samochód jedzie przez Nowy Jork, a nocne niebo już rządzi krajobrazem. Mżawka minęła, być może wyschła razem z moimi łzami, albo po prostu jest zmęczona płaczem, tak jak ja. Kierowca podjeżdża przed lokal, którego nie rozpoznaję, ale wygląda elegancko, przynajmniej cieszę się, że nie ubrałam się za bardzo jak na to miejsce - jakoś chciałam dziś poczuć się ładnie. Zapłaciłam kilka dolarów, wysiadłam z taksówki, głęboko wdychając wilgotne powietrze tej ponurej nocy.