Rozdział 6: Eris Finch jest główną aktorką

W prywatnym pokoju, który zarezerwował Brian, na stole znajdowały się rozmaite dania.

Ale nawet po tych ogłupiających posiłkach Eris nie miała apetytu nawet na jeden kęs.

„Czy źle się czujesz?”

Brian spojrzał na nią z troską.

Była roztargniona odkąd wróciła z łazienki.

„Nie, nie! Może to przez jet lag, że teraz nie mam apetytu”.

„Wtedy tym bardziej musisz coś zjeść. Wyglądasz ostatnio szczuplej”.

Brian kupił trochę jedzenia dla Eris i dodał z troską: „Nawet jeśli chcesz zachować figurę, musisz jeść! Jeśli chcesz odnieść sukces i jeszcze bardziej rozwinąć karierę, musisz być cały czas w najlepszym zdrowiu. Ale naprawdę, nie musisz się tak bardzo starać w branży rozrywkowej. Mogę ci pomóc”.

„Chcę, żebyś był ze mnie dumny!”

Eris wzięła Briana za ramię i kontynuowała kokieteryjnie:

„ Chcę, żeby wszyscy wiedzieli, że dziewczyna Briana jest kobietą sukcesu”. Brian westchnął głęboko i bezradnie odpowiedział:

„Cóż... Jeśli tego chcesz, to tak naprawdę nie mogę nic zrobić”.

Eris uśmiechnęła się słodko w jego ramionach, ale jej myśli krążyły wokół czegoś innego w tym samym czasie.

Właśnie teraz, gdy poszła do łazienki, przypadkowo zobaczyła kobietę, która wyglądała dokładnie jak Wendy! Podobieństwo było niesamowite! Jej rysy twarzy i głos były dokładnie takie same, ale temperament i budowa ciała były zupełnie inne.

Wendy, którą znała, nie przepadała za eleganckim ubieraniem się i zawsze była szczupła.

Jednak kobieta, którą Eris poznała na korytarzu, była bez wątpienia elegancka i elokwentna – zupełnie jak każda gwiazda z pierwszej ligi.

Ona musi się mylić! To nie mogła być Wendy! Ona już nie żyła.

Jej matka wrzuciła tę kobietę do morza trzy lata temu! Jej szczątki prawdopodobnie już by się rozłożyły! „Co do cholery?! Dlaczego myślę o Wendy Finch?” Eris zaklęła w sercu.

Tymczasem, gdy grupa Wendy skończyła kolację, było już zupełnie ciemno.

Roger zawiózł ją i Raymonda do domu, który wynajął, bo: „Mamo, czy to jest miasto, w którym mieszkasz od dwudziestu lat?”

"Tak kochanie."

Trzymając chłopczyka na rękach, Wendy spojrzała przez okno na migające neony i zapytała Raymonda: „Czy podoba ci się to miasto?”

„Tak, popieram!”

„Och? Dlaczego?”

„Ponieważ tutaj dorastała moja mama”.

Wendy przytuliła chłopca i złożyła kilka pocałunków na jego pulchnych policzkach.

: Jak jej syn mógł być taki słodki i troskliwy?! Ona musi być naprawdę błogosławiona! Pół godziny później samochód w końcu zatrzymał się na wysokiej klasy osiedlu mieszkalnym.

Roger wjechał prosto w samochód, ponieważ miał przepustkę.

Gdy samochód powoli wjeżdżał do środka, Wendy zobaczyła kilku strażników patrolujących teren przy nowo wybudowanych domach.

Przez chwilę poczuła ulgę na myśl, że zostaną w bezpiecznym miejscu.

Całe zdarzenie uświadomiło Wendy, jak bardzo Roger był godny zaufania.

Za trzy dni miała pójść na przesłuchanie i jeśli wypadnie pomyślnie, miała od razu zabrać się do pracy, zostawiając Raymonda samego w domu.

Społeczność była tak bezpieczna, że mogła być pewna, że jej synowi nic złego się nie stanie.

Po wyjściu z samochodu Roger pomógł zanieść bagaże i zaprowadził Wendy i Raymonda do windy.

„Transport tutaj jest bardzo dostępny. Przy bramie znajduje się dworzec autobusowy, a centra handlowe, supermarkety i szpital są bardzo blisko. Naprawdę nie będziesz mieć się o co martwić”. Zaraz po tym, jak Roger to powiedział, winda zatrzymała się na 16. piętrze.

Drzwi się otworzyły i zaprowadził ich do jednego z lokali.

Wyjął klucz i otworzył drzwi.

Gdy tylko Roger włączył światła, jego oczom ukazało się wnętrze.

Wendy nie mogła być bardziej zadowolona.

Mieszkanie, które miało dwie sypialnie i salon, było skromnie ozdobione beżową tapetą.

Żyrandol wiszący nad salonem rzucał jasne światło na szarą sofę.

Na środku stał biały, drewniany stół jadalny.

Zatrzymało się tam kilka toreb z zakupami. Wszystkie zawierały artykuły pierwszej potrzeby, które Roger kupił na ich pobyt.

Wydawało się, że znaleźli tam wszystko, czego potrzebowali.

W przedsionku, na półce na buty, leżało kilka par nowych kapci.

Wendy, trzymająca Raymonda w ramionach, powoli weszła do środka, lustrując całe pomieszczenie z widoczną satysfakcją w oczach. „Podoba ci się?”

„Tak, bardzo mi się to podoba!”

Czując się tak wdzięczna i wzruszona, Wendy odwróciła się w stronę Rogera i powiedziała: „Roger, bardzo ci dziękuję za to. Nie wiem, jak ci się odwdzięczyć! Czy poślubienie cię wystarczy?”

"Wendy!"

"Co?"

„Gdybyś tylko potrafił brzmieć bardziej szczerze, to może bym ci uwierzył”

Roger prychnął, przewracając oczami. Wendy natychmiast uśmiechnęła się nieśmiało i zapytała: „Czyż nie jestem szczery?”

„Dlaczego nie zadacie tego pytania swojemu synowi?”

Roger zwrócił się do Raymonda, który uwolnił się z rąk matki, i pobiegł w kierunku sofy.

Po tym, jak opadł na miękką kanapę, chłopiec spojrzał na matkę i powiedział: „Mamo, twój uśmiech jest taki sztuczny. Wendy natychmiast straciła mowę. A gdy uśmiech zniknął z jej ust, złapała parę kapci z przedsionka, po czym weszła do salonu. Wow! Nawet rozmiar kapci idealnie pasował do jej stóp! „Kupiłem ci trochę jedzenia i napojów. Są tu też owoce. Zobacz, czy jest coś jeszcze, czego chcesz. Zabiorę cię do supermarketu”

Roger powiedział, podążając za nią do salonu.

„Nie.Nie.Zrobiłeś już wystarczająco dużo.”

Wendy usiadła na wygodnej sofie, swobodnie chwytając poduszkę.

Mrużąc oczy, westchnęła radośnie i powiedziała: „Naprawdę miło być tak bogatym, prawda?”

„Więc musisz zarobić pieniądze i oddać mi je najszybciej jak to możliwe!”

Roger zadrwił z uśmiechem.

Następnie rzucił książką w Wendy, która szybko ją złapała.

„Co to jest?” zapytała, patrząc na to i marszcząc brwi.

„Jeszcze nie jesteś częścią ekipy, więc na razie nie możesz dostać scenariusza. Według niektórych wewnętrznych źródeł, ta seria jest wiernym hołdem dla oryginału, więc scenariusz jest niemal identyczny. Najpierw powinieneś przeczytać oryginalną książkę i zapoznać się z postacią, którą będziesz grać. Zdecydowanie pomoże ci to później w przesłuchaniu”.

Gdy tylko zaczęli rozmawiać o aktorstwie, wzrok Wendy od razu stał się poważny.

Przez lata aktorstwo nie było już tylko jej hobby, ale także sposobem na utrzymanie.

Gdyby nie zarabiała na życie w USA, nie byłaby w stanie utrzymać siebie i Raymonda.

Wendy szybko przejrzała książkę „Historia konkubiny Ivanki”.

Postać, w którą miała zagrać, była trzecią bohaterką i drugim czarnym charakterem w sztuce, Lady Faye.

Była piękną cesarską konkubiną.

Gdy została członkinią haremu cesarskiego, wykonywała pawanę, która bardzo podobała się cesarzowi.

Od tego czasu była jego faworytką.

A jakby postać ta rzeczywiście była przeznaczona dla Wendy, opis postaci Lady Faye był bardzo podobny do wizerunku Wendy.

Im dłużej czytała tę historię, tym bardziej ją fascynowała.

„Mamo? Mamo!”

"Co?"

Mały chłopiec, który próbował zwrócić na siebie uwagę matki, wyglądał bezradnie, gdy dodał: „Wujek Roger dzwonił do ciebie kilka razy”.

„Ach, przepraszam. Ta książka jest zbyt wciągająca”.

Roger westchnął, siedząc między Wendy i małym chłopcem.

Następnie poklepał Raymonda po ramieniu i powiedział: „Robi się późno. Idź i weź prysznic. W szafie w drugiej sypialni są dla ciebie piżamy”.

Chłopiec spojrzał na Wendy, a potem na Rogera, po czym zostawił ich w salonie, aby wziąć prysznic.

„Masz mi coś do powiedzenia?” – nagle zapytała Wendy.

Roger skinął głową i odpowiedział poważnie: „Powinieneś być przygotowany psychicznie. Główna bohaterka tego spektaklu telewizyjnego została już wybrana”.

"Oh okej."

Tak naprawdę, nie miało to z nią nic wspólnego.

Wendy i tak nie była na przesłuchaniu do tej roli.

„Główna aktorka w tej sztuce... To Eris Finch.”

Słysząc to imię, twarz Wendy nagle zamarła.