Rozdział 153

Bez słowa, nagle poprowadził mnie przez boczne drzwi i nagle znaleźliśmy się w ogrodach. Chłodne nocne powietrze było ulgą po duszności korytarzy. W oddali słyszałem stłumione dźwięki orkiestry, ale byliśmy błogo sami.

Edwin, zakładając z powrotem maskę, odwrócił się do mnie. Z uśmiechem lekko się skłonił i wyciągnął rękę. „Czy mogę prosić o ten taniec, panno Thatcher?”

Nie mogłam powstrzymać się od chichotu, gdy położyłam swoją dłoń w jego dłoni. „Możesz, profesorze Brooks.”