Rozdział 465 Splecione palce

Obaj spojrzeli na siebie – jeden pijany, drugi pełen głębokiej czułości.

William powoli ruszył w jej stronę. Gdy jego usta miały dotknąć jej ust, ona nagle zamknęła oczy i głośno chrapnęła. William odsunął się rozbawiony. „Nie mogła zasnąć wcześniej”. Wstał, ułożył Elizę w wygodnej pozycji do spania i przykrył ją. Przez kołdrę trzymał ją mocno w ramionach. W tej chwili mógł trzymać tylko jej dłoń przez kołdrę. W przeciwnym razie naprawdę nie byłby w stanie oprzeć się skorzystaniu z okazji, by się z nią kochać. Kiedy pomyślał o Elizie nazywającej go „kochanie”, a nawet mówiącej mu „kocham cię”, napełniło to jego serce radością i czułością. Chociaż mówiła to tylko po pijanemu, nadal ekscytowało go to, że to słyszy. Nawet życzył sobie, aby czas mógł zatrzymać się na zawsze, aby zawsze mógł mieć ją taką. Wpatrywał się w twarz śpiącej Elizy, jakby nie mógł się nią nasycić.

Po długiej chwili podniósł jej dłoń, ich palce były splecione. Potem wziął telefon i zrobił kilka zdjęć ich splecionych palców i kilka zdjęć sobie i jej. Potem, wciąż trzymając jedną rękę z jej splecionymi palcami, a drugą trzymając telefon, podziwiał zdjęcia, które właśnie zrobił. Na zdjęciu oboje wyglądają jak kochająca się para, którą tylko śmierć może ich rozdzielić. Patrząc na nie, nagle wymusił uśmiech z odrobiną samokrytyki na twarzy. Wiedział, że to tylko złudzenie. Kiedy się obudzi, nadal będą się nienawidzić do szpiku kości i nigdy nie będą kochającą się parą. Odłożył telefon i mocno przytulił Elizę, chowając głowę w jej szyi. „Tylko ta jedna noc jest lepsza niż codzienne konfrontacje” - wymamrotał smutno.