บทที่ 7 - แม่และโคลอี

เธอเพิ่งออกจากอาคารเมื่อมีคนมาจับข้อศอกเธอไว้

“ คุณมาทำอะไรที่นี่ อายบ้างเถอะ

อาบิเกลและอย่าแสดงหน้าเด็ดขาด!” โคลอีโกรธจัดมาก เธอคือคนที่ได้งานที่ Levisay International ทำไมอาบิเกลถึงคิดจะเหยียบย่างไปที่นั่น

“ อย่ามาแตะตัวฉัน!” อาบิเกลพยายามควบคุมสติขณะปลดแขนออกจากมือ “ตอนนี้คุณไม่ได้เป็นเจ้าของอาคารนี้แล้วเหรอ” เธอผงกไหล่และหันหลังเพื่อจะออกไปเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะชั่วร้ายของโคลอี “ฉันจะทำ” อาบิเกลหยุดพูดเมื่อได้ยินคำพูดไร้สาระของโคลอี

“ ขอโทษนะ?” เอบิเกลขมวดคิ้วเล็กน้อย

“ฉันบอกว่า ฉันจะทำ” โคลอียืนขึ้นตรงหน้าเธอโดยคางตั้งขึ้น ไหล่ตั้งฉาก “ สักวันหนึ่ง ไม่เพียงแต่ตึกนี้เท่านั้น แต่รวมถึงกลุ่มลีไวเซย์นี้ด้วย อาจจะเป็นของฉันด้วย เพราะว่า...” เธอเงย หน้ามาใกล้อาบิเกลมากขึ้น “ซีอีโอของบริษัทนี้ช่างน่ารักสำหรับทุกๆ คน และคุณรู้จักฉันดีมากเลยใช่ไหม” เธอส่งสายตาให้อาบิเกลพร้อมกับสะบัดผมสีบลอนด์ของเธอ “ถ้าฉันสามารถดึงดูดความสนใจของไคล์ได้ แล้วซีอีโอจะต้านทานเสน่ห์ของฉันได้อย่างไร คุณคงลืมอาบิเกลไปแล้วล่ะ แต่ฉันเป็นคนที่ดึงดูดความสนใจจากทุกคนมากกว่าคุณมาตั้งแต่เด็ก ด้วยเหตุผลที่ชัดเจน” เธอทำปากยื่น “ฉันสวยกว่า!”

เธอยิ้มขณะมองไปที่อาบิเกล เธอรู้ว่าพี่สาวของเธออยู่ที่โรงแรมแซฟไฟร์กาแล็กซี่และกำลังขอร้องให้ใครสักคนที่มีตำแหน่งสูงกว่าให้เธอเข้าไป แต่โคลอีจะไม่ยอมให้สิ่งนั้นเกิดขึ้นเด็ดขาด

เหมือนเช่นเคย เธอคาดหวังว่าอาบิเกลจะหันหลังแล้วเดินจากไปอย่างเงียบๆ เพราะอาบิเกลไม่เคยพยายามโต้แย้งกับเธอเลย

แต่บางทีคราวนี้เธออาจจะต้องประหลาดใจก็ได้ “เอาล่ะ โคลอี บางทีคราวนี้เธออาจจะผิดก็ได้ ฉัน

“มองคุณอย่างใจร้าย ทำไมคุณถึงพยายามจะเป็นผู้จัดหาเฟอร์นิเจอร์ ในเมื่อสิ่งเดียวที่คุณทำได้คือการขายบริการทางเพศ!”

โคลอีพูดไม่ออกชั่วขณะหนึ่ง “เพราะนั่นคือสิ่งที่คุณกำลังวางแผนจะทำ”

อาบิเกลปัดฝุ่นละอองที่มองไม่เห็นออกจากไหล่ของโคลอี “ฉันช่วยเธอได้นะ พูดถึงเรื่องระเบิดน่ะ เธอรู้ดีว่าต้องนอนกับใครเพื่อให้...อืม...งานต่างๆ เสร็จ”

โคลอี้ตกใจกับคำพูดของพี่สาวและเริ่มสั่นเทา แต่การสั่นเทานั้นไม่ต่างอะไรจากอาการพูดไม่ออก5 แอบิเกลไม่เคยพูดกับเธอแบบนั้น เธอปฏิบัติกับโคลอี้เหมือนน้องสาวของตัวเองเสมอ เมื่อเธอเดินจากไป โคลอี้ก็อยากจะวิ่งตามและบีบคอเธอ

เธอกล้าทำอย่างนี้ได้ยังไง เธอกล้าพูดกับเธอแบบนั้นได้ยังไง

เธอจะต้องทนทุกข์! อาบิเกลจะต้องทนทุกข์มากกว่า เพราะโคลอี้จะไม่ละเว้นเธอ***

“ คุณนายเมสัน! คุณช่างเปล่งประกายจริงๆ” แอบิเกลชอบล้อเลียนแม่ของเธอ

“ เอาล่ะ มาเถอะ อาบี” จีน่าปัดคำพูดของลูกสาวด้วยการโบกมือเล็กน้อย

“ จริงเหรอแม่! เคล็ดลับคืออะไร? ถ้าฉันสวยครึ่งหนึ่งของแม่ คนทั้งเมืองคงจับตามองฉันอยู่แน่ๆ” “เลือกของที่มีคุณภาพสิที่รัก ไม่ใช่ปริมาณ .... บอกแม่หน่อยว่าแม่จะทำอะไรให้แม่กินดี”

“เปล่า แม่ จริงๆ แล้วแม่ไปทำงานสาย แต่คืนนี้เรากินข้าวเย็นกันได้นะ” เธอหยิบกระเป๋าสตางค์ขึ้นมา “แม่แค่มาเช็คอาการแม่” เอบี้พูดในขณะที่กำลังค้นกล่องยาของแม่

“ แล้วความรู้สึกที่ได้เริ่มงานที่ Levisay เป็นอย่างไรบ้าง หรือฉันควรพูดว่าเป็นงานในฝัน” จีน่าแซวเธอ แอบิเกลไม่ได้เล่าถึงการเผชิญหน้าของเธอกับโคลอี

จีน่าเตือนโคลอี้ไว้แล้วว่าอย่าแสดงหน้าออกมา ไม่ว่าเธอจะทุกข์ทรมานแค่ไหนก็ตาม

“ทุกอย่างกำลังไปได้สวย แม่รู้ดีว่าแม่ชอบอะไรก็ตามที่เกี่ยวกับเฟอร์นิเจอร์ไม้มาก ผู้หญิงส่วนใหญ่ในทีมของแม่ก็หลงใหลในงานของตัวเองเหมือนกัน Levisay มีสภาพแวดล้อมในการทำงานที่ดีมาก แม่ควรมาเยี่ยมอพาร์ตเมนต์ของฉันสักวัน”

“ฉันหวังว่ามันคงจะมีเฟอร์นิเจอร์แล้วใช่ไหม”

“ ใช่แล้วแม่ นอกจากจะมีเฟอร์นิเจอร์แล้วยังมีแม่บ้านคอยทำความสะอาดให้ด้วย แล้วแต่ฉันจะทำอาหารเองหรือจะสั่งอาหาร” แอบิเกลไม่เคยเล่าให้แม่ฟังถึงความยากลำบากในการหิวอยู่ตลอดเวลา

แต่สิ่งที่เธอไม่รู้ แม่ของเธอรู้แล้ว เอวที่บางลงและใบหน้าที่เพรียวบางของเธอเป็นสัญญาณที่บอกได้ แม่ ของเธอพยายามจะมอบเงินให้เธอ แต่แอบิเกลไม่เคยยอมรับ แม้ว่าจะเป็นเงินของพ่อเธอ แต่มันก็เป็นส่วนแบ่งของจีน่าโดยชอบธรรม แอบิใช้เงินของเธอไปแล้วเมื่อเธอเริ่มต้นธุรกิจเฟอร์นิเจอร์ ธุรกิจนี้ เป็นของไคล์แล้ว ผ่านการทรยศ จีน่ามองลูกสาวที่สวยงามของเธอซึ่งไม่เกี่ยวข้องกับเธอทางสายเลือด เธอถอนหายใจเมื่อคิดถึง

โคลอี เธอคือคนที่เกิดมาจากท้องของเธอเอง เนื้อและเลือดของเธอเอง ทุกครั้งที่เธอคิดถึงเธอ เธอรู้สึกคลื่นไส้6

แต่การมองดูอาบีทำให้เธอภูมิใจเสมอ เธอไม่เคยตำหนิอาบีในเรื่องการกระทำของลูกสาวแม้แต่ครั้งเดียว

แม้ว่าเธอคิดว่าเธอสมควรได้รับมันก็ตาม อาบีจูบแก้มเธออย่างรวดเร็ว

“ลาก่อนนะแม่ เจอกันตอนกินข้าวเย็น” เธอโบกมือแล้วกำลังจะออกไป “แล้วแม่อย่าลืมกินยาตอนเที่ยงด้วยนะ ดูแลตัวเองด้วย” จีน่าอยากจะห้ามเธอ อยากชวนเธอไปกินข้าวเย็นกับผู้ชายสักคน คนที่จะรักเธอ ทะนุถนอมเธอ และที่สำคัญที่สุดคือมองเห็นความงามภายในของเธอ

หลังจากที่โคลอี้หนีไปแต่งงาน เธอ ก็มีอาการหัวใจวาย อาบีไม่เคยห่างเธอไปเลย มอลลี่ก็อยู่ที่นั่นด้วย แต่เธอโทษจีน่า เธอไม่เคยพูดออกไปดังๆ แต่จีน่ารู้ เธอเห็นมันในดวงตาของมอลลี่ แต่เธอโทษมอลลี่ไม่ได้เพราะเธอก็เชื่อว่าเธอต้องรับผิดชอบด้วย ทำไมเธอถึงมองไม่เห็นมันมาก่อน มีสัญญาณมากมายที่เธอเพิกเฉยในตอนนั้น แต่สัญญาณเหล่านั้นก็มีอยู่ตลอดเวลา

เธอจะตัดสินลูกสาวผิดได้อย่างไร ความรู้สึกผิดค่อยๆ กัดกินเธอ “คุณควรจะพาฉันไปด้วย” เธอเล่าเรื่องสามีของเธออย่างเงียบๆ