Rozdział 7 Jak zwykle

Sebastian Langford? Gdyby tu stał, wrzuciłby Jonathana do rzeki Goda, żeby nakarmić ryby!

Kilka osób w tłumie patrzyło na Jonathana tak, jakby patrzyli na idiotę.

Kto w Jadeborough nie wie, jak Langford Group osiągnął sukces? Wówczas to właśnie bezwzględne metody Sebastiana pozwoliły mu wspiąć się na szczyt, poświęcając niezliczoną liczbę osób jako kamienie milowe. W rezultacie połowa jego majątku jest splamiona krwią! Nawet osoby, których majątek netto przekracza sto milionów, unikają go jak ognia, więc taki nic nieznaczący, mieszkający u nich zięć jak Jonathan nie jest nawet godzien uwagi!

Wyraz twarzy Alvina stał się zimny, gdy usłyszał słowa Jonathana. „Słyszałaś to, Josephine? On sam sobie kopie grób, więc nie mogę nic na to poradzić!”

Powiedziawszy to, sięgnął po telefon i wybrał numer, nie mówiąc już nic więcej. Cześć, Greg! Napotkałem tu problem, więc przyjdź z kilkoma ludźmi, żeby go rozwiązać! Jak zwykle pamiętajcie, żeby zabrać ze sobą broń!”

Greg, o którym mówił, to nie kto inny, jak kapitan Wydziału Egzekwowania Prawa w Jadeborough, Greg Jawson.

Greg zazwyczaj przyjmował wiele korzyści od rodziny Langford, więc to on był tą osobą, która pomagała mu radzić sobie z problemami, kiedykolwiek Alvin sprawiał kłopoty na zewnątrz lub znajdował się w trudnej sytuacji.

„ Jestem w pokoju nr. 1 w Phoenix International Hotel!”

Kiedy Alvin skończył mówić, rozłączył się i spojrzał na Jonathana tak, jakby śmierć mężczyzny była już bliska. „Jesteś bardzo dobry w walce, co? Cienki. Później zobaczę, jak dobrze sobie radzisz i czy dasz sobie radę z bronią i kulami!”

Groźba zawarta w jego oświadczeniu była aż nadto wyraźna.

Wszyscy obecni spojrzeli na Jonathana, spodziewając się obejrzeć przedstawienie, gdy usłyszeli tę groźbę.

Spojrzenie w ich oczach było jednoznaczne i potępiające go za to, że sam prosił się o katastrofę.

Zwłaszcza Ysobel nie mogła powstrzymać się od szyderczego uśmiechu, słysząc słowa Alvina: „Niektórzy ludzie naprawdę nie znają swojego miejsca. Czy myślisz, że naprawdę jesteś ważniakiem, bo natknąłeś się na bezwartościowy kamień przy drodze i spotkałeś ważniaka z Baykeep? Niestety, grudka błota jest zawsze grudką błota i nigdy do niczego nie prowadzi!”

Jej uwaga zdawała się odzwierciedlać nastroje wszystkich obecnych.

Dokładnie! Jonathan jest tylko bezużytecznym zięciem, który mieszka w domu, więc co z tego, że miał szczęście i natknął się na bezwartościowy kamień przy drodze? Alvin nie odważył się nic mu zrobić, gdy był tu ten ważniak z Baykeep, ale teraz, gdy ważniak odszedł, Jonathan jest już tylko bryłą błota! Co za głupstwo!

„ Dlaczego teraz milczysz, Jonathanie? Czyż nie byliście wcześniej wszyscy aroganccy i nie mieliście nawet odrobiny szacunku dla mojego ojca?” Alvin nie mógł powstrzymać się od kpin, gdy zauważył, że Jonathan był tak przerażony jego groźbą, że nie był w stanie wypowiedzieć ani jednego słowa.

No cóż, on jest tchórzem! Nie widział nawet broni, a już jest tak przerażony, że nie ośmiela się pisnąć!

„ Co tu dużo mówić?” Jonathan spojrzał na niego beznamiętnie, nie mając nastroju, by się nim przejmować. „Czy nie uważasz, że grozisz mi śmiercią, grożąc mi bronią?”

Na tym świecie są tylko dwa rodzaje ludzi, którzy ośmielają się wycelować we mnie bronią. Jeden z nich jest martwy, a drugi jest o krok od śmierci!

„ Słyszeliście to? Powiedział, że idę na spotkanie śmierci!” Słysząc jego komentarz, Alvin zareagował, jakby to był największy żart na świecie.

„ Czemu martwi się pan o głupca, panie? Langford? Kto wie, może nawet zsika się w spodnie, kiedy zobaczy broń!”

" Dokładnie! On po prostu zachowuje się spokojnie i niewzruszenie, ale może się okazać, że to on pierwszy zsika się w spodnie!”

Tłum poszedł w ślady Alvina i zaczął wyśmiewać Jonathana, rzucając złośliwe uwagi.

Mimo to Jonathan nie chciał tracić na nich czasu. Odpowiedział tylko beztrosko: „Naprawdę? A potem chciałbym naprawdę zobaczyć, czy ludzie, których wezwałeś, odważą się do mnie strzelać.

Nagle jego proroctwo wywołało salwy śmiechu wśród tłumu.

W ich oczach pojawiła się pogarda, gdyż traktowali jego słowa jako ostatnią próbę.

Podczas gdy oni śmiali się do rozpuku, w Josephine nieubłaganie narastało uczucie wstrętu do Jonathana. Chociaż ona nie przepadała za nim trzy lata temu, on nie czuł do niego aż takiej nienawiści.

Wtedy nie był tak zarozumiały jak teraz, chociaż był trochę nieudacznikiem i polegał jedynie na wsparciu rodziny Smithów. Teraz jednak nie wie już, gdzie jest jego miejsce! Zastanawiam się, czy w ciągu ostatnich trzech lat nie doznał jakiegoś poważnego ciosu, który sprawił, że jego osobowość zmieniła się tak drastycznie i stał się osobą tak skrajną.

Josephine w końcu wybuchnęła i ryknęła na niego: „Dość, Jonathanie! Dlaczego tu jeszcze jesteś? Pospiesz się i uciekaj stąd! Nie jesteś tu mile widziany!”

Mimo że go łajała, tak naprawdę chciała go uratować po raz ostatni.

Bez względu na to, jak bardzo go nienawidzę, nie jest to jakaś głęboko głęboka uraza, że chcę, żeby zginął z rąk kogoś innego. I doskonale wiem, jakim człowiekiem jest Alvin. Ktoś taki jak Jonathan, który nie ma żadnej władzy ani statusu, zostanie zmiażdżony, jeśli wpadnie w jego ręce, a nawet umrze okropną śmiercią!

Niestety Jonathan wcale nie docenił jej życzliwości. Nie zrobił żadnego ruchu, żeby odejść. Zamiast tego spojrzał na nią i zapewnił: „Nie martw się, Josephine. Nikt na tym świecie nie odważy się strzelać do mnie ani czepiać się ciebie!”

„ Czy wszyscy to słyszeliście? On nadal zachowuje się twardo w takich czasach!” Jego słowa ponownie wywołały wśród tłumu wybuch śmiechu.

W ich oczach jego działania niczym nie różniły się od kopania własnego grobu.

On zaraz umrze, ale nadal zachowuje się wyniośle i dumnie! Będzie wyglądał jak kompletny idiota, biorąc pod uwagę jego grę aktorską!

„ Naprawdę nie da się cię uratować, Jonathanie!” Józefina straciła w nim wszelką nadzieję.

A h, zapomnij! Nawet sam Bóg nie uratuje tego przeklętego faceta! Skoro on postanowił iść na śmierć, po co ja miałbym wtykać nos w jego sprawy?

Właśnie, gdy rozpacz wymalowała się na jej twarzy, nagle za drzwiami prywatnego pokoju rozległ się odgłos kroków. Chwilę później do pokoju wbiegł mężczyzna w średnim wieku, ubrany w mundur policyjny, w towarzystwie kilku podwładnych.

„ Panie „Langford!” Gdy tylko weszli do pokoju, policjant w średnim wieku — Greg Jawson — od razu podszedł do Alvina. „Więc który ignorant tym razem cię obraził?”

" Tam! To był on. Alvin wykrzywił usta i skierował wzrok na Jonathana. „Jak zwykle, zabierzcie go stąd pod jakimś przypadkowym pretekstem. Pamiętaj, żeby dobrze się nim opiekować podczas pobytu w areszcie! Nawet jeśli nie umrze, chcę, żeby przeżył! Słyszysz mnie?

„ Jak zwykle, prawda? Okej, rozumiem!” Było jasne jak słońce, że to nie pierwszy raz, kiedy robili coś takiego, zanim Greg machnął ręką i wskazał na Jonathana po otrzymaniu rozkazu od Alvina. „Panowie, zabierzcie tego chłopaka!” szczeknął.