Rozdział 6 Ten pocałunek nie był zamierzony

Kaiden rzucił spojrzenie Demi, na jego twarzy malował się cień pogardy, po czym zwrócił się do Ellie.

Ellie spojrzała na niego pytająco, jakby zastanawiał się: „Czy Gordonowie naprawdę pozwalają osobie z problemami psychicznymi wychodzić samej?”

Zamrugała, odrzucając związek między nią a głupią Demi.

Nieoczekiwanie, porównując Demi i Ellie, Kaiden uznał, że Ellie jest całkiem akceptowalna.

„Drogi siostrzeńcze, czy to zauważyłeś?” Brwi Ellie uniosły się żartobliwie, a jej uśmiech był figlarny. „Powinieneś lepiej dbać o swoją kobietę”.

Po raz pierwszy Kaiden dostrzegł odważną naturę Ellie.

Jednak jej śmiałość nie odstraszała.

Im więcej obserwował, tym bardziej czuł się do niej przyciągany.

Erick, wściekły, mruczał przekleństwa pod nosem, patrząc groźnie na Ellie i Kaidena, gdy ci odchodzili.

"Erick, ten człowiek..."

Demi nagle sobie przypomniała. Mężczyzna, którego poślubiła Ellie, miał być niepełnosprawny!

Czy to był mężczyzna, którego przed chwilą widzieli jako męża Ellie?

Ale był najprzystojniejszym i najbardziej wyrafinowanym mężczyzną, jakiego spotkała w ciągu dwóch dekad! Jak mógł być budzącym strach i agresywnym panem Thorpe?

„To odrzutek, którego nasza rodzina odrzuciła! Zniszczę go!” Erick zacisnął zęby.

Był zdecydowany zmusić Kaida do pokłonu pewnego dnia, zapewniając, że Ellie pożałuje swojej decyzji.

Demi powróciła do chwili obecnej.

Jasne, Kaiden był atrakcyjny, ale nie mógł się równać z Erickiem, złotym chłopcem rodziny Thorpe. Być może pewnego dnia Erick odziedziczy całe rodzinne dziedzictwo!

„Erick” – wyszeptała Demi, obejmując go ramionami i patrząc na niego z miłością. „Czy naprawdę odszedłeś od Ellie? Od dzieciństwa jesteście częścią tego samego kręgu towarzyskiego, a ja czuję się jak outsider. Ja... martwię się, że nie mogę jej dorównać. Moja miłość do ciebie jest głęboka; potrzebuję zapewnienia”.

Delikatne rysy twarzy Demi emanowały niewinnością, wzbudzając empatię i chęć jej ochrony.

Erick, oczarowany jej delikatnością, uszczypnął ją w brodę i pocałował w usta.

„Kochanie, dlaczego tak mówisz? Nigdy nie interesowała mnie Ellie. Ona po prostu nie jest twoją partnerką”.

Mimo że Demi nie miała tak pięknej urody jak Ellie, jej wątpliwa przeszłość sprawiała, że nie była odpowiednią kandydatką na jego dziewczynę.

Słowa Ericka spodobały się Demi i odpowiedziała namiętnym pocałunkiem.

W jej mniemaniu była o wiele lepsza od Ellie.

Była głęboko przekonana, że to Ellie nękała Ericka.

-

Tymczasem Bruce wiózł ze sobą Kaidena.

Ellie posłusznie szła obok nich.

„Panie Thorpe, nie przyszedłem tu dzisiaj, żeby zobaczyć Ericka. Ja…”

„Ellie, czy wykorzystujesz mnie dla własnej korzyści?” Kaiden przerwał jej.

Ellie była zaskoczona.

Zdała sobie sprawę, że musiał przejrzeć jej intencje. W końcu był całkiem inteligentny.

W obliczu już zaistniałej sytuacji, to czy przyjechała po Ericka wydawało się nieistotne.

Kaiden musnął usta kciukiem.

Ellie, przypominając sobie swoje zachowanie, odwróciła wzrok i wymamrotała: „Ten pocałunek nie był celowy...”

W końcu byli legalnie małżeństwem. Ich bliskość była uzasadniona.

Kaiden rzucił jej zimne spojrzenie i prychnął.

„Co z tym szyderstwem?” Ellie zauważyła, lekko zirytowana. „Próbowałam uratować twoją twarz przed Erickiem. On z ciebie kpił, prawda? Pomagałam ci”.

Czy myślał, że ona chciała go pocałować?

Początkowo Kaiden nie przywiązywał większej wagi do pocałunku.

To był ledwie pocałunek, raczej muśnięcie ust.

Ale gdy Ellie ciągle o tym wspominała, a on przypominał sobie ten moment, poczuł mrowienie na ustach i przypomniał sobie bliskość i łagodność jej podejścia, co wywołało niespodziewane uczucie ściśnięcia w gardle.

Ta niezwykła reakcja sprawiła, że Kaiden poczuł się zirytowany.

„Więc pomagasz takiemu skurwielowi jak ja?” Jego ton był nacechowany szronem.

Słyszał, jak ostatnio obrzucała go wyzwiskami!

Ellie, zaskoczona, na chwilę się zawahała, ale szybko odzyskała równowagę.

„Co masz na myśli?” Ellie udawała ignorancję, szybko kierując rozmowę gdzie indziej. „Ale dziękuję ci za twoje wsparcie przeciwko Erickowi”.

„Nie doszukuj się w tym zbyt wielu wad.”

Nie miał na celu jej obrony; po prostu nie mógł tolerować, gdy Erick poniżał kobietę znaną jako jego żona.

Jego uczucia nie miały nic wspólnego z osobistą relacją z Ellie.

Niezadowolona Ellie zacisnęła usta.

Brak wdzięczności w jego słowach ją frustrował i żałowała, że mu podziękowała.

Samochód przyjechał, a Bruce otworzył drzwi. Obserwując milczenie Kaidena, Bruce wyczuł jego intencję.

„Pani Thorpe, proszę wsiąść do samochodu.” Zaprosił Ellie.

Ellie była zaskoczona gestem Kaidena, który pozwolił jej wejść. Zawahała się na chwilę.

Kaiden, siedzący z tyłu, rzucił chłodne spojrzenie i sarkastycznie odparł: „Czekasz na swojego byłego narzeczonego?”

Czy on naprawdę myślał, że ona czeka na Ericka, tego nikczemnego człowieka?

Zmęczona tłumaczeniami Ellie prychnęła z irytacją, jej zachowanie wyraźnie wskazywało, że nie czekała na Ericka.

Kaiden obserwował, jak siadała naprzeciwko niego. Jej ponury wyraz twarzy sprawiał, że jej jasna, delikatna twarz wydawała się... niemal kusząca, by jej dotknąć.

Działając pod wpływem impulsu, Kaiden wyciągnął rękę i uszczypnął ją w policzek.

"Auć!"

Ellie poczuła ostre uszczypnięcie. Skrzywiła się, protestując przeciwko jego działaniu.

Jej głos, choć chłodny, niósł w sobie subtelne ciepło, stając się lekko zalotny, gdy była wzruszona.

Wzrok Kaidena zatrzymał się na jej zaczerwienionych ustach, gdy delikatnie trzymał jej brodę.

Zaskoczona Ellie szeroko otworzyła oczy, a jej oddech zamarł.

Nagle usta Kaidena spotkały się z jej ustami, a jego ciepły oddech był wyczuwalny na jej skórze.

Ugryzł ją delikatnie.

Boże... Czy Kaiden oszalał?

Zanim Ellie zdążyła pojąć, co się stało, Kaiden się cofnął.

Następnie chłodno nakazał kierowcy przez przegrodę samochodu: „Zatrzymaj się tutaj”.

Jego głos był lodowaty.

Rolls-Royce Phantom zatrzymał się na poboczu drogi.

Kaiden w końcu spojrzał wprost na Ellie. „Wynoś się” – powiedział, jego niecierpliwość była widoczna.

Ellie, zdziwiona, odpowiedziała: „Co?”