Rozdział 783

„To ja, kochanie” – mówi dziewczyna, widząc, jak patrzę na moją białą koszulę nocną i znów wydaje się czytać mi w myślach. Wyciąga rękę, by delikatnie pogłaskać moją. „Nie martw się, kochanie – jak powiedziałam, mamy tu zasady. Jak tylko Gabriel przyprowadził cię do pałacu, wzięłam cię w swoje ręce”. Uśmiecha się do mnie, jakby to była dla niej wielka przyjemność, że mogła mnie chronić. „Przebrałam cię, umyłam i położyłam do łóżka. Nie martw się, kochanie”.

wydycham powoli, absurdalnie wierząc jej, chociaż teraz powinnam być o wiele, wiele bardziej ostrożna. Ale coś w tych słodkich brązowych oczach - Boże, nie sposób pomyśleć, że mogłaby kłamać. Mój wilk szczeka potwierdzenie w mojej duszy, wciąż ostrożna wobec wszystkiego innego, oprócz wiary w nią.

„A kim ty jesteś?” szepczę, kręcąc głową, wciąż nie wierząc. Że jestem tutaj, że zostałam wyrwana z mojego życia.