Rozdział 612

„To było niesamowite!” Jesse dyszy, pompując pięściami w powietrze, gdy czterdzieści pięć minut później wracamy do Zamku. Zarówno Jackson, jak i Rafe uśmiechają się do siebie, gdy oni również łapią oddech, najwyraźniej zgadzając się z nim.

Ale gdy z trudem wspinam się na ostatnie wzniesienie w stronę drzwi, a moje ramiona krzyczą pod ciężarem karabinu, nogi bolą, a serce wali jak szalone, jedyne, co mogę zrobić, to rzucić im gniewne spojrzenie, by pokazać, że stanowczo się z nimi nie zgadzam.

Plan Jacksona był równie podstępny, co prosty. Wszystko, co musiałem zrobić, to przebiec naszą zwykłą trasę, a następnie w odstępach, które zaplanował, zatrzymać się i... strzelać. Wiecie, po prostu próbować celować i strzelać dokładnie do ruchomego celu - zwykle Jessego - podczas gdy moje serce waliło, oddech był chrapliwy, a ręce walczyły, by utrzymać broń nieruchomo.