Rozdział 252

Mój brat, widząc prawdziwy smutek na mojej twarzy, wstaje i podchodzi do mnie, przyciągając mnie do siebie, by mnie przytulić. „Dostajesz najlepszy koniec tej umowy”, mruczy po chwili. Wtedy Rafe rozluźnia ramiona i staje między mną a moimi kumplami, nie pozwalając im zobaczyć smutku wypisanego w każdej linijce mojego życia, ponieważ wie, że muszę być silna w tej decyzji - że muszę ją podjąć sama, bez nich.

„Wiem” – szepczę, a moje serce pęka, gdy mój brat ociera dwie łzy, które szybko spływają mi z policzków, nie chcąc, żeby je zobaczyły. „Rozumiem... to po prostu... Boże, Rafe, nie wyobrażam sobie...”

„Wiem” – mruczy, pochylając się do przodu i składając pocałunek na moim czole. „Ale oni też nie mogą. Myślę, że to słuszne, Ariel – a jeśli nie, to najsprawiedliwsze. Możemy – możemy porozmawiać z mamą i Corą, kiedy wrócimy do domu. Może porozmawiać z Boginią? Zobaczymy, czy uda nam się uzyskać lepszą perspektywę. Ale na razie to czyni pokój”.