Rozdział 186

Potem, ku mojemu zaskoczeniu, Jackson wyłania maleńką ścieżkę w górę klifu, balansując na niej z niewiarygodną gracją, która sprawia, że zastanawiam się, czy jest on częściowo kozim zmiennokształtnym, a nie całkowicie wilkiem. Robię, co mogę, by za nim podążać, kurczowo trzymając się skały i chwytając jego cierpliwą dłoń, gdy jest to konieczne. Dwadzieścia minut później jesteśmy jakieś trzydzieści stóp nad ziemią na płaskim występie skalnym o szerokości około dziesięciu stóp. Waham się, zastanawiając się, czy to bezpieczne, ale Jackson kuca swobodnie na krawędzi, najwyraźniej nie mając takich obaw.

Marszczę brwi i podchodzę bliżej niego, życząc sobie, abym mogła poruszać się na łonie natury, czując jego wyraźną swobodę i pewność siebie.

Chyba za dużo czasu spędziłem w pałacu.