Rozdział 41: Nie miałem odwagi, żeby zrobić krok naprzód

Chociaż jej wzrok był nieco zamglony, świadomość Emmy była nadal dość jasna. Czuła, że dwóch mężczyzn podtrzymuje ją z każdej strony. Głośne dźwięki dochodzące z baru stawały się coraz cichsze, a jej otoczenie stawało się ciemniejsze z każdym krokiem.

Byli silni. Bez względu na to, jak bardzo walczyła pod ich uściskiem, oni nadal nie chcieli puścić. Oczywiste było, że nie mogła się już uwolnić, po prostu to robiąc.

„Dokąd mnie zabierasz?” Jej głos był chrapliwy i niepewny. Chciała krzyczeć o pomoc, ale już zbliżali się do wyjścia. Nawet gdyby krzyczała, nikt by jej nie usłyszał. Nawet gdyby ktoś usłyszał, nie przejąłby się tym.