Rozdział 72 Księga 2 trzydzieści dwa

Michael siedział na wózku inwalidzkim w salonie, jego oczy ciągle patrzyły na godzinę. Była już 10:25, a Emily jeszcze nie wróciła. Zaczął się martwić, a co gorsza, nie wiedział nawet, gdzie ona jest, nie dlatego, że nie może się dowiedzieć, jeśli chce, ale dlatego, że nie chce. Koniec ze śledzeniem jej, nie będzie już próbował nie wiedzieć z góry, dowie się, gdzie ona jest, tylko jeśli mu powie i pozwoli ludziom jej szukać tylko wtedy, gdy poczuje, że coś jest nie tak. Spojrzał na stół jadalny, na już zimne jedzenie i westchnął.

Gary przyniósł kolację prawie cztery godziny temu, ale odmówił jedzenia. Był gotów na nią czekać i zje dopiero wtedy, gdy będzie pewien, że ona już zjadła.

Gary podszedł do niego ponownie: „szefie, nie uważasz, że powinieneś coś zjeść? Nawet jeśli to tylko kęs, to już minął czas na twoje lekarstwo”.