Rozdział 1029 Drewniane koraliki

Trzymając się za ręce, Rachel i Alberto otworzyli drzwi katedry i razem wyszli główną aleją.

Zmierzchało. Zachodzące słońce malowało niebo na żywy pomarańcz, rzucając ciepły, złoty blask na parę. Pod promieniami słońca pozostała odrobina jasnoniebieskiego, niezauważalna. Z katedry błękit wyglądał, jakby bawił się w chowanego, wyłaniając się akurat na tyle, by przyciągnąć wzrok.

Spojrzenie Rachel zostało przyciągnięte do jasnoniebieskiego odcienia i zatrzymała się w miejscu. Zauważywszy to, Alberto podążył za jej wzrokiem. To było morze.