Rozdział 225

Punkt widzenia Judy

Leroy był na tyle miły, że odprowadził mnie do rezydencji i do mojego pokoju. Wiedziałam, że rano będę w porządku; mój wilk zwykle był dobry w leczeniu mnie dość szybko. Ale nie mogłam wyrzucić z głowy tego, co się stało. Wiedziałam, że nie chciał mnie skrzywdzić i że nigdy sobie nie wybaczy, jeśli pozna prawdę, więc postanowiłam zachować tę informację dla siebie. Ale mimo wszystko... zależało mu o wiele bardziej na tym, żeby zabrać Irene do szpitala, niż na mnie. Za co nie mogłam go nawet winić. Irene była w końcu jego córką, ale czy nie mógł wiedzieć, że jest grany? Sądząc po uśmieszku, który Irene mi rzuciła, gdy wychodzili, udawała, że ma uraz.

Jak na przewodniczącego Lycan, z pewnością dał się oszukać bardzo łatwo, a mnie to drażniło. Chester był na tyle miły, że przyniósł mi kolację do łóżka, a ja podziękowałam mu, zanim wyszedł. Miałam przeczucie, że widział doniesienia, zanim je wycofano, ponieważ nie zawracał sobie głowy flirtowaniem ze mną, jak to zwykle robi.