Κεφάλαιο 169

«Το ξέρω.» Τσιμπολογάει ξανά τον λοβό του αυτιού μου και με σηκώνει από το έδαφος με το ένα χέρι, τυλίγοντάς με πάνω από τον ώμο του ενώ σκύβει για να πιάσει τις πατερίτσες μου. Ο Ντάμιεν ανεβαίνει γρήγορα τις σκάλες, ανεβαίνοντας δύο τη φορά. Το χέρι του τυλίγεται γύρω από τον κώλο μου καθώς οι άκρες των δακτύλων του παραμένουν ακουμπισμένες στο σφιγμένο μουνί μου.

«Επιτέλους μόνος.» μουρμουρίζει, αφήνοντάς με να σηκωθώ. Το χέρι του επιστρέφει γρήγορα στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου. Σφίγγεται στα μαλλιά μου καθώς χτυπάει τα χείλη του πάνω στα δικά μου. Ένα χαμηλό γρύλισμα βγαίνει από το λαιμό του.

Αφήνοντας τα μαλλιά μου, τραβάει το μπλουζάκι μου ψηλά και πάνω από το κεφάλι μου, πετώντας το στην άκρη. Περνάει μια στιγμή με τα μάτια του να περιπλανώνται στο μαύρο δαντελένιο σουτιέν μου και στην σχοινένια ουλή που τρέχει κατά μήκος του δεξιού ώμου μου και κατεβαίνει προς το δεξί μου στήθος. «Τι συνέβη;» ρωτάει χαμηλόφωνα.