Rozdział 7

Przyrządzam czterodaniowy posiłek składający się z sałatki Cezar, przystawek z krewetek owiniętych boczkiem, wołowiny wellington z duszonymi brukselkami jako dania głównego i ciasta z limonką na deser. Przyrządzam również bruschettę, crostini, placki pomidorowe, mini calzone, różne tace warzywne z dipem i trufle czekoladowe, które podaję na przyjęciu. Desery i tace warzywne skończyłam między śniadaniem a lunchem, więc teraz miałam mniej zmartwień.

Zdaję sobie sprawę, że rada Lexa, by znaleźć szczęście w gotowaniu, pomogła mi cieszyć się przygotowywaniem tej kolacji. Może dlatego, że serwuję jedzenie innym osobom niż moja wataha, a może dlatego, że robię specjalne jedzenie, a nie tylko to, co zwykle robię dla watahy? Tak czy inaczej, nie przeszkadza mi moja dzisiejsza praca. Czuję z tego dumę.

Są kelnerzy do serwowania kolacji, ponieważ jest to formalne wydarzenie. Ja siedzę w kuchni i upewniam się, że wszystko jest na talerzach i wychodzi za drzwi w idealnym stanie. Jestem w strefie, jak to mówią.

Wychylam się z kuchni po każdym podaniu dania. Ludzie wydają się naprawdę cieszyć jedzeniem, co jest ulgą. Zauważam, że Alpha Graham jest całkiem pijany. Luna Caroline ciągle zabiera mu szklankę, ale on ciągle zamawia omegas, żeby mu dali więcej. Jadalnia jest wyjątkowo zatłoczona, więc nie mogę lepiej przyjrzeć się Alpha Bronx Mason. Beta Lenora widzi mnie wychylającą się z kuchni i puszcza mi oko, pokazując kciuk do góry. Uśmiecham się i macham, zanim odchylam głowę.

Pomagam kelnerom zanieść jedzenie na przyjęcie do stolików na krańcach sali balowej. Upewniam się również, że bary w rogach są w pełni zaopatrzone. DJ kończy ustawiać, a kolorowe światła przesuwają się po podłodze. Balony i serpentyny imprezowe wiszą wszędzie. Pierwsi goście zaczynają się włóczyć, co jest dla mnie sygnałem, aby wyskoczyć tylnymi drzwiami.

Na szczęście kelnerzy posprzątają dziś wieczorem jadalnię, co daje mi dodatkowy czas na uzupełnienie zapasów w spiżarniach. Idę na górę do magazynu i ładuję wózek. Nucę sobie pod nosem, przechodząc od pokoju do pokoju. Czuję dziwny spokój, gdy to robię.

„Jesteś w dobrym nastroju” – mówi Lex.

„Chyba tak. Nie jestem pewien dlaczego. Moje plecy wciąż mnie bolą, a moje stopy też mnie bolą”.

„Cóż, cieszę się, że choć raz jesteś szczęśliwy. Ta wersja ciebie jest całkiem fajna”.

„Dzięki, Lex. Ty też nie jesteś taki zły”.

Kończę zaopatrywać pokoje członków stada na czwartym i trzecim piętrze. Następnie udaję się na drugie piętro, gdzie znajdują się apartamenty gościnne. Personel sprzątający wyczyścił pokoje i łazienki. Muszę tylko uzupełnić przybory toaletowe, artykuły spożywcze i lodówki.

Szybko sprzątam pokoje. Pamiętam, żeby zaopatrzyć pokój Betów w więcej butelek San Pellegrino, odświeżyć kwiaty i zostawić małą kartkę z namiotu z ręcznie napisaną uśmiechniętą buźką na blacie kuchennym,

Jest już prawie północ, wszyscy są nadal w sali balowej i imprezują całą noc. Zamykam drzwi do apartamentu Betów i przechodzę do drzwi apartamentu Alfy. To ostatni pokój, który został na noc. Wiem, że on też musi być na imprezie, ale najpierw pukam, na wszelki wypadek. Przykładam ucho do drzwi i nie słyszę odpowiedzi. Nie jestem pewna, czy był w pokoju, ale muszę to sprawdzić i upewnić się, na wypadek gdyby trzeba było uzupełnić zapasy. Wsuwam kartę-klucz do szczeliny i otwieram drzwi. Z korytarza słyszę kroki.

„Hej, ty! Co tam robisz?” – dobiega z korytarza szorstki głos.

Zakładam, że jest ochroniarzem, więc zaczynam odpowiadać, że jestem częścią działu sprzątania. Mam przecież wielki wózek pełen przekąsek i napojów. Mam też tylko pięć stóp wzrostu i nawet osiemdziesiąt funtów. Nie wiem, jak wielkie zagrożenie ten facet uważa, że mogę stanowić.

Spoglądam spod kapelusza na dwóch ochroniarzy szybko zmierzających w moim kierunku. Jeden z nich jest znacznie większy od drugiego. Zauważam, że jest ubrany naprawdę ładnie jak na ochroniarza. Właściwie to jest najprzystojniejszym wilkołakiem, jakiego kiedykolwiek widziałam w życiu. Ma prawdopodobnie sześć stóp i sześć cali wzrostu i prawie dwieście osiemdziesiąt funtów solidnych mięśni z szerokimi ramionami. Ma tatuaże pokrywające szyję i grzbiety dłoni. Jego zaczesane do tyłu czarne włosy i oliwkowa cera sprawiają, że jego zielone oko wygląda jak świeże jabłko Granny Smith. Jego drugie oko jest zakryte czarną opaską. Zapach kawy i gorzkiej czekolady wypełnia powietrze, a ja jestem przykuta do miejsca. Powoli podnoszę czapkę z oczu, tylko na tyle, żeby móc mu się lepiej przyjrzeć.

Lex podskakuje dziko w mojej głowie, gdy przepycha się obok strażnika: „To on! To on!”

On i ja mówimy to w tym samym czasie. "Koleś".

Podchodzi do mnie i brutalnie popycha mnie na drzwi z niskim warknięciem l. Nie sądzę, żeby zdawał sobie sprawę, jak lekki jestem, ponieważ uderzam trochę za mocno o solidny dąb. Kładzie obie ręce na drzwiach po obu stronach moich ramion, uniemożliwiając mi ucieczkę. Kładzie twarz na mojej szyi i głęboko wdycha. Moje serce wali mi w piersi. Czuję się przytłoczony i ogarnia mnie panika. Musi wyczuć, że jestem słaby. Zabije mnie, zanim jego Alfa zdąży to zrobić. Kurwa.

„Alfa Bronx, czy ten omega próbuje coś ukraść?” – pyta ochroniarz, podchodząc do nas.

"COFNIJ SIĘ!" Warknął na strażnika, błyskając swoimi wielkimi wilczymi kłami. Strażnik zatrzymał się w miejscu.

„Alfa?” mówi strażnik z zakłopotanym wyrazem twarzy.

Alfa? Czekaj, co? Alfa. To nie może być prawda.

„MOJE!” warczy Alpha Bronx.

Zaczynam czuć, że moje plecy są mokre. O cholera, teraz mocno krwawię. Kiedy popchnął mnie na drzwi, otworzyły się większość niezagojonych ran po uderzeniu. Teraz początkowa adrenalina ustępuje, a moje plecy zaczynają piec. Drzwi za moimi plecami wydają się śliskie. Staram się nie jęczeć.

Nie chcę pokazywać, że jestem słaba. Nie chcę, żeby mnie zamordował, kiedy go właśnie znalazłam. Kogo ja oszukuję? Nie ma mowy, żeby nie wiedział, że jestem mięczakiem.

„Kas, nie mogę cię wyleczyć wystarczająco szybko. Trzymaj się! Blizny utrudniają to. Próbuję, ale czuję się taka słaba! Tracimy za dużo krwi”. Lex jęczy. Brzmi, jakby była daleko.

Ponad ramieniem Alfy Bronx widzę Lunę Caroline i Alfy Graham biegnące korytarzem. Cóż, Alfa Graham potyka się bardziej niż biegnie. Beta Tate i Betas Milo i Lenora są tuż za nimi. Zaczyna mi się kręcić w głowie, czuję zawroty głowy i mdłości.

„Kas, co ty zrobiłeś? Ty bezczelny dzieciaku!”Luna

Caroline krzyczy. Jej głos wydaje się dobiegać z oddali, mimo że jest tuż przede mną.

Wyciąga rękę, żeby mnie uderzyć, ale Alpha Bronx warczy i chwyta jej dłoń w powietrzu, łamiąc jej nadgarstek. Alpha Graham warczy na niego. Czuję, jak krawędzie mojego pola widzenia robią się czarne. Moje kolana są jak galareta.

Patrzę, jakbym śnił. Teraz nie słyszę nikogo, mimo że wszyscy krzyczą. Wyglądają, jakby poruszali się w zwolnionym tempie.

Alpha Graham pijany szarpie Lunę Caroline za ramię, odciągając ją od Alpha Bronx, który wciąż na nich warczy. Ochroniarz próbuje ich rozdzielić, podczas gdy Beta Tate próbuje odciągnąć Alpha Grahama. Betas Milo i Lenora przyjmują postawę obronną, pilnując Alpha

Bronx. Sam pojawia się za Alfą Grahamem, gdy ten szarpie Lunę Caroline. Krzyczy z bólu. Sam szarpie się i uderza Alfę Grahama tak mocno, jak tylko może.

Metaliczny zapach krwi zaczyna wypełniać powietrze. Trzęsę się cały. Nie wiem, czy to ze strachu, czy z powodu utraty krwi. Nie czuję już Elexis. Rozglądam się, żeby sprawdzić, czy ktoś jeszcze czuje zapach, ale wszyscy się ze sobą kłócą. Spoglądam w dół i zauważam, że krew spływa mi po nogach i drzwiach, rozpryskując się na podłodze dużymi kroplami. Mam krew we włosach, tam gdzie dotykają drzwi. Chwytam przedramię Alfy Bronxa. Odwraca się i patrzy na mnie, a jego oczy się rozszerzają.

„Pomocy” – szepczę. Czuję, jak zsuwam się po drzwiach. Wszystko robi się czarne, zanim uderzę o podłogę.