Rozdział 7 PLANUJESZ MNIE OTRUCHAĆ?

Waleria

Czując na sobie presję i starając się nie zwracać uwagi na fakt, że miał na sobie tylko bokserki, zaczęłam testować wybrane przeze mnie opcje ubrań.

„Hmm, za nijako... Szarość pasuje do jego oczu, ale nie do spodni... Ten szczegół nie pasuje...”

Byłam tak pochłonięta przymierzaniem ubrań, mierzeniem i dopasowywaniem, że nie zdawałam sobie sprawy, że wypowiadam swoje myśli na głos.

„Ten wygląda na za krótki... Czy ten pasek by ci pasował?” – zapytałem, nagle podnosząc głowę – i od razu zdając sobie sprawę, jak blisko byliśmy.

Byłem praktycznie przyparty do muru przez Króla.

Kropla wody z jego wilgotnych włosów spadła na moje usta, a sposób, w jaki ten Lycan na mnie patrzył, sprawił, że moje serce zaczęło bić szybciej.

Wszystko w tym było oznaką niebezpieczeństwa.

Co dokładnie robię?

„Ja-ja przepraszam-”

„Przymierz na mnie. Zobaczymy, jak pasuje” – przerwał mi, szeroko rozkładając ramiona.

Gest był jasny: Przyjdź i sprawdź sam.

Przełknęłam ślinę, podeszłam bliżej i mocno zacisnęłam skórzany pas, owijając go wokół jego talii.

Nie sposób było nie musnąć jego nagiej skóry.

Czubkiem mojego nosa ledwo musnęłam jego solidną klatkę piersiową, z której tak silnie emanował odurzający zapach wina.

Gdy moje palce poprawiały pasek, mógłbym przysiąc, że usłyszałem nad głową niski pomruk.

Czułam, jak wdycha mój zapach – a może to była tylko moja paranoja.

Przełknęłam nerwowo ślinę, usiłując skupić się na zadaniu, podczas gdy on pozostał zupełnie nieruchomy, nie udzielając mi żadnej pomocy.

„Wydaje się... że pasuje” – wymamrotałem drżącym głosem.

„Musisz zapiąć klamrę, żeby mieć pewność” – rzucił wyzwanie, jeszcze ciszej. On nawet nie ma na sobie spodni, po co ja zapinam klamrę?!

Jednak zachowałem swoje frustracje dla siebie i zmusiłem drżące ręce do dokończenia zadania, zapinając pas wokół jego talii.

Co było niemal niemożliwe, biorąc pod uwagę, że twardy, nieomylny zarys jego bokserek był zbyt widoczny i zbyt blisko, abym mógł go zignorować.

Ten intensywny zapach wina przyprawiał mnie o zawroty głowy.

„Tak, ten. Ten jest zdecydowanie właściwym wyborem” – oświadczyłem, wypuszczając drżący oddech ulgi. „Podoba ci się ten strój, panie?”

Natychmiast się wycofałam, wycofując się na bezpieczniejszy grunt.

„Jeśli ci się podoba, to w porządku. Nienawidzę tych formalnych szat. Im wygodniejsze ubranie, tym lepiej ” – odpowiedział, a ja skinęłam głową, zdając sobie sprawę, że wybrałam właściwie.

Było jasne, że był człowiekiem czynu, a nie dekoracji.

„Valeria... Czy kiedykolwiek byłaś sparowana z mężczyzną?” zapytał nagle, a jego głos opadł odrobinę niżej.

Zamarłem.

Odwróciłam się do niego plecami, składając dodatkowe ubrania, i na kilka sekund zamilkłam. Nie chciałam rozmawiać o Dorianie ani o niczym z mojej przeszłości.

„Ja...” Mój umysł pędził. Kłamanie mu byłoby niebezpieczne.

„W porządku. Nie musisz odpowiadać. Mam tylko nadzieję, że nie żyje. Bo jeśli żyje i odważy się cię zdobyć, będzie chciał umrzeć”.

Sposób, w jaki to powiedział, tak zimny i zaborczy, jakbym należała do niego, sprawił, że przeszły mnie ciarki.

Król Aldric był bardzo zaborczy w stosunku do swoich dóbr.

Zapadło milczenie, gdy on wziął ręcznik i zaczął wycierać

jego włosy.

Ale Dorian nie chciał po mnie przyjść. Żaden mężczyzna nie chciał mnie mieć.

Teraz byłam niczym – zranioną, złamaną kobietą. Nie byłam już piękna ani pożądana.

„To jest cały strój ” – powiedziałam, wskazując na ostateczny wybór. „Będzie idealnie pasował do tych butów, proszę pana”.

Byłem gotowy wyjść, nie mogłem się doczekać, aby uciec od tego napięcia.

„Dokąd idziesz?” Jego głos zatrzymał mnie na zimno. Mój żołądek skręcił się, gdy okropne uczucie osiadło w moich jelitach.

„Jeśli coś zaczynasz, to to kończysz. Chodź tu – ubierz swojego Króla”.

Powoli się odwróciłam i zobaczyłam, że stoi wyprostowany, odgarniając dużymi dłońmi wilgotne, szkarłatne włosy, napinając muskularne ramiona. Każdy centymetr jego ciała był potężny i przytłaczający.

Czerwone i czarne tatuaże rozciągały się na jego klatce piersiowej, gdzie bladoróżowe sutki odcinały się od tuszu. A jeszcze niżej, jego wyrzeźbione mięśnie brzucha prowadziły w dół w stronę cienkiego szlaku jasnych włosów znikających pod bokserkami.

I oto była – jego nagroda, o wiele większa, niż się spodziewał.

Z niechęcią zmusiłam nogi, żeby ruszyły w jego stronę. Dlaczego to ja musiałam to robić?

Bo jesteś służącą rozpieszczonego Króla Lykanów, oto dlaczego.

„Zaraz spróbuję.”

„To nie jest konieczne, spieszę się. Zamierzasz mnie otruć?” zapytał nagle, jego ostre spojrzenie przeszyło mnie, gdy siedział przy stole, gotowy do jedzenia.

„N-nie, oczywiście, że nie, Sir!” – wyjąkałem natychmiast. Skinął głową i zaczął jeść.

Udałem się do swojego zwykłego kąta i stałem w milczeniu, podczas gdy on kończył posiłek i wracał do swoich komnat.

Byłem zajęty zbieraniem naczyń, gdy ciężka skórzana sakwa uderzyła z głuchym łoskotem o stół obok mnie.

Z wnętrza dobiegał cichy dźwięk złotych monet.

„To twoja zapłata. Możesz opuścić zamek dziś wieczorem. W stadzie jest festiwal. Może znajdziesz coś, co zechcesz kupić” – powiedział za mną.

„Moja... zapłata?” wyszeptałam, wahając się, czy dotknąć torby, która była wyraźnie przepełniona.

„Gosposia nigdy nie wspomniała, że dostanę zapłatę…”

„Czemu nie miałabyś być? Nie jesteś niewolnicą. Zawsze płacę moim służącym. To jest twoja nagroda. Jeśli potrzebujesz więcej, zapytaj mnie bezpośrednio” – stwierdził, jego ton był bezpośredni, ale bez ogródek.

Coś boleśnie skręciło mi się w piersi.

Prawda była taka, że czułem się tu jak niewolnik. Nigdy nie spodziewałem się, że da mi pieniądze, a co dopiero tyle.

Usłyszałem jego oddalające się kroki i szybko się odwróciłem.

„Dziękuję, Wasza Wysokość. Jestem bardzo wdzięczny za Twoją hojność” – powiedziałem, kłaniając się z szacunkiem.

Jego buty nagle zatrzymały się przede mną.

Pozostał milczący – zawsze milczący – jakby rozważał coś niewypowiedzianego. Miałem mu podziękować ponownie, gdy jego szorstka, zrogowaciała ręka nagle spoczęła na mojej głowie.

Niezręcznie pogłaskał mnie po włosach, jakbym była jakimś zwierzątkiem.

Stałem zamrożony, pochylając głowę, niepewny, jak zareagować. Czy ja właśnie... awansowałem?

„Dopóki pozostaniesz lojalna, możesz mieć ode mnie wszystko, czego zapragniesz, Valeria. Ale nigdy, przenigdy nie myśl o zdradzie mnie. Uwierz mi, naprawdę nie chciałbym oddzielać tej ślicznej głowy od twojego ciała”.

Oczywiście. To nie byłby Król bez groźby.

W końcu wyszedł z pokoju. Dopiero wtedy wypuściłem powietrze, uwalniając napięcie z moich płuc. Moje życie było nieustannym rollercoasterem stresu i zamętu.

Spojrzałem na sakiewkę ze złotem leżącą na stole.

Nie zmarnowałbym tego. To... to był mój plan ucieczki - moja lina ratunkowa na dzień, w którym w końcu musiałem uciekać.

Ale nigdy nie wyobrażałem sobie, że ten moment nadejdzie tak szybko.

Była późna noc, gdy szedłem przez ciemne korytarze, kierując się światłem jednego świecznika.

Długi płaszcz wisiał na mojej koszuli nocnej, a także moje stare, znoszone kapcie. Wszystkie te ubrania dostarczyła mi gosposia.

Kierowałem się do komnat króla. Zapomniałem wcześniej zmienić mu pościel, a on był znany z tego, że dbał o nią niezwykle skrupulatnie.

Sądząc, że nadal będzie na festiwalu, po cichu wszedłem do jego . kwatery.

W słabym blasku świecy wyjąłem świeżą pościel z szafy i zacząłem ściągać pościel z wielkiego łóżka.

Złowrogą ciszę pokoju przerwał dziki ryk, który zmroził mi krew w żyłach.

Zamarłem i spojrzałem w stronę ciemnych stalowych drzwi ukrytych w kącie pokoju – drzwi, których nigdy wcześniej nie zauważyłem.

Straszliwy dźwięk rozległ się za nim, niskie warknięcie tak groźne, że sprawiło, że mój żołądek boleśnie się skurczył.

Przypomniałem sobie, żeby nie być lekkomyślnym. Żeby nie być ciekawym.

Wbrew rozsądkowi chwyciłem świecznik i ruszyłem w stronę częściowo otwartych drzwi.

Zaskrzypiały, gdy je pchnąłem, odsłaniając wąskie, kręcone schody wiodące w ciemność, niczym zejście prosto do piekła.

Popełniłem błąd schodząc.

A to, co odkryłem w piwnicy... zmieniło moje życie na zawsze.