Rozdział 6 Naczynie krwionośne

Punkt widzenia Mii

„Co to było?” Aurora mruga. Mój jednozdaniowy telefon ją zadziwia.

Chwytam telefon, po raz drugi dziś, zmagając się z moim planem. Chcę po prostu przestać być rannym. Czy to za dużo, żeby prosić? Zamykam oczy. Część mnie chce po prostu złapać bilet i odejść, pozwalając światu płonąć za mną.

Ale nie mogę. Jeśli mama potrzebuje transfuzji krwi, muszę tam być. Po to jestem w tej rodzinie. Ich naczynie krwionośne.

Panie Boże, proszę Cię, powiedz mi, że ta rozmowa telefoniczna nie ma nic wspólnego z moją wiadomością do Lucasa.

Między mamą, która jest naprawdę ranna, a Lucasem, który mnie sprzedał... Nie jestem pewna, co jest prawdą.

„Chyba jednak dziś nie wyjadę” – westchnęłam, mrucząc do Aurory – „Naprawdę mi przykro, ale... musisz mnie zabrać z powrotem”.

„To wspaniale!” Aurora rzuca się na mnie z autentyczną radością w głosie, „To był on? Co powiedział? Czy zawsze tak się do siebie zwracacie?”

Z panem Fullerem? Tak.

Mój „tata” nigdy mnie nie kochał. Miał głęboki strumień nienawiści w oczach, kiedy na mnie patrzył, odkąd pamiętam . Po prostu nie wiedziałam dlaczego, dopóki nie dowiedziałam się, że jestem adoptowana. I za to, jak się o tym dowiedziałam, muszę podziękować Sophii.

„Scar, nie martw się za bardzo, jestem pewna, że pani Fuller jest w porządku” – Aurora pędzi szybciej niż zwykle, oszczędzając myśli, by mnie pocieszyć. Cóż, myślę, że dla byłego kierowcy Formuły 1 to nie jest za szybko.

„Ja...dziękuję.”

Nie mogę powiedzieć „wiem”, ani „mam nadzieję”. Bo jeśli mama nie jest zraniona, to znaczy, że jedyna osoba w rodzinie, która kiedykolwiek okazała mi ciepło, skłamała. Tylko po to, żeby zwabić mnie z powrotem do piekła, które zmuszają mnie nazywać domem.

Nie chcę rozważać takiej możliwości, ale gdyby coś naprawdę stało się ukochanej żonie pana Fullera, nie rzuciłby mi po prostu wyroku. Wysłałby strażników, żeby mnie ścigali.

Rozrywam swój bilet lotniczy, jedno zgięcie, dwa zgięcie, trzy... Wyrzucam milion kawałków na odludną drogę między lotniskiem a miastem. Między moją prawie dotkniętą wolnością a moim żywym koszmarem.

Mogę dostać inny bilet, ale nigdy nie dostanę wolności. Jestem naczyniem krwionośnym mojej „rodziny”, sprawiając, że zostawiam coś, czego nigdy nie będę mógł mieć. Właściwie myślałem, że mogę, ponieważ Sophia ma być teraz wyleczona, co oznacza, że nie muszę jej oddawać mojej krwi, gdy się nawet skaleczy papierem.

Jak bardzo naiwne to było?

Mamo, przepraszam, ale mam nadzieję, że naprawdę jesteś ranna, żebym nie musiała cię stracić. Proszę, nie kłam mi. Ciebie też.

Kiedy Aurora przyjechała do Fuller's Villa na fantazyjnie udekorowane przyjęcie powitalne dla Sophii, pełne szczęśliwego tłumu, wiedziałem, że moje życzenie nie zostało spełnione.

Wiedzieli, że jestem na lotnisku, stąd telefon.

Lucas jednak im powiedział. Wystarczyło jedno słowo, a zostałabym dla niego, żeby być naczyniem krwionośnym jego miłości, ale nawet takiej małej rzeczy nie zrobi. Pozwolił IM mnie powstrzymać.

Lucas Knight, brawo.

Wchodzę do willi Fuller's. Jednego z najbardziej luksusowych atutów w mieście. Którego kiedyś nazywałem domem, a nigdy nim nie był.

Kiedy idę obok basenu, widzę Lucasa. Czarne garnitury wyprasowane na prosto, skórzane buty w bezpiecznej odległości od szalonych dzieciaków w wodzie. Siedzi pod parasolem, z drinkiem w dłoni, naprzeciwko Sophii.

Widzi mnie, marszczy brwi i odwraca wzrok.

Wchodzę do holu i natychmiast podchodzi Alfred: „Panno Mia, pan Fuller czeka na panią w swoim gabinecie”.

„Myślałem, że mama jest ranna?” Gram w ich grę.

Unika mojego wzroku i po prostu powtarza swoje słowa. Jest tylko lokajem, płatnym narzędziem, tak jak ja. Nie ma potrzeby, aby jedno narzędzie było twarde dla drugiego.

Kiwam głową w milczeniu, a on kłania się ponownie i prowadzi mnie.

„Mia” – pan Fuller spogląda na mnie, gdy wchodzę, zanim znów skupia uwagę na pliku, który czytał – „Richard zgodził się nakręcić twój film. Zaczynając od poniedziałku”.

Richard Hanson. REŻYSER w branży filmowej. Mówią, że ma złoty palec – każdy scenariusz, którego się dotknie, zamienia się w dolary.

„Jak się czuje mama?” Ignoruję jego hojną ofertę wykupienia mojej wolności, a to go irytuje.

W końcu podnosi wzrok znad akt, patrząc na mnie groźnie zmrużonymi oczami. Nie jest przyzwyczajony do tego, że tak się czuję. Chodzi mi o to, że dla uczciwości nigdy tak naprawdę nie użył słowa „naczynie krwionośne”.

„Ona odpoczywa w swoim pokoju” – mówi pan Fuller swoim lodowatym tonem – „nie chcesz jej przeszkadzać”.

Zwabił mnie z powrotem do siebie, ale nawet nie zależało mu na tym, żeby dokończyć swój show.

„Czy stracę film, który mi kupiłeś z czystej rodzicielskiej miłości?”

„Młoda damo, uważaj na słowa” – pan Fuller odkłada teczkę, jego spojrzenie staje się coraz zimniejsze. „Czy chcesz to zrobić w łatwiejszy sposób, czy...”

„Powiedzmy to w trudny sposób” – przerwałem mu, ostatnia nitka trzymająca wydech, który tłumiłem w piersi, pękła. Trzęsąc się od przypływu adrenaliny, podnoszę głos: „Chcę, zobaczyć, iWoW

A w następnej sekundzie słyszę za sobą ciche, smutne i pełne bólu mamrotanie mamy: „Mia..”

Zamykam oczy, gdy ból rozprzestrzenia się w mojej piersi, ból

o złamanym mi sercu, przez ostatnią rodzinę, którą myślałam, że mi została.