Rozdział 425

Ton głosu Starego Mistrza Whitmana był spokojny. Niewątpliwie ustalił, że osoba przed nim to Madeline. Był ewidentnie pewny siebie.

Madeline była trochę zaskoczona, ale zachowała spokój. Dziadku, będziesz żył długo. Poza tym, ja naprawdę nie jestem Madeline.

Stary Mistrz Whitman uśmiechnął się znacząco, ale jego siwe brwi zmarszczyły się bezradnie w grymasie. „Madeline, czy ty prosisz mnie, tego starca, żebym nie umierał w spokoju?”