Rozdział 5 Czy kobieta została znaleziona?

Był to pokaz, który Vincent zorganizował dla swojego dziadka i który miał położyć kres jego obsesyjnym zmartwieniom.

Gdy tylko Olivia usłyszała, że nie musi wychodzić za mąż, a nawet ma na to pieniądze, natychmiast się wyprostowała: „Obiecuję, że będę się zachowywać”.

Vincent był oszołomiony jej uśmiechniętą twarzą i nawet jego ponury nastrój się poprawił.

Pod koniec dnia dziewczyna miała niewiele ponad dwadzieścia lat i wciąż była studentką.

W drodze do domu Vincenta Olivia oceniała swoją sytuację. Biorąc pod uwagę wysoki status Vincenta, powinna się do niego przyłożyć, zanim ich zaręczyny zostaną zerwane. Gdyby udało jej się zyskać jego przychylność, jej życie później byłoby łatwiejsze.

Zamiast w domu Bartona Vincent mieszkał sam w willi na przedmieściach.

Gdy samochód odjechał, Andy Smith, pomocnik Vincenta, zaprowadził go do gabinetu.

Podszedł lokaj: „Pani, jestem Gilbert Miller, lokaj tutaj. Jeśli pani czegoś potrzebuje, proszę śmiało mi powiedzieć”.

Na widok miłego mężczyzny Olivia nie czuła się już tak zdenerwowana i skinęła głową: „Gilbert, cześć, gdzie zostaję na noc? Chcę się przebrać”.

Wciąż w wieczorowej sukni na przyjęcie zaręczynowe, uznała to za uciążliwe.

„Pokój jest gotowy.” Gilbert skinął na pokojówkę, aby poprowadziła Olivię.

Olivia weszła do przestronnej sypialni, patrząc na luksusowe meble i pierwszorzędne antyki, które służyły jako dekoracje. Nie mogła powstrzymać się od poczucia się cudownie z powodu fortuny rodziny Barton. Po otwarciu drzwi garderoby zobaczyła mnóstwo nowych markowych ubrań z metkami. Najwyraźniej przygotowano je dla niej.

Pomimo swojej tożsamości jako drugiej damy rodziny White, Olivia żyła życiem pełnym trudności. Nie miała żadnej biżuterii i miała tylko kilka markowych ubrań.

Nie obchodziły jej takie rzeczy. Ale kiedy je zobaczyła, poczuła strumień ciepła, ponieważ po raz pierwszy została doceniona przez innych.

Poślubienie Vincenta nie wydawało się złym pomysłem.

Po wzięciu prostego prysznica przebrała się w zwykłą suknię, a gdy zeszła na dół, zobaczyła służącą niosącą talerz owoców.

Kiedy służąca zobaczyła Olivię, zatrzymała się i skłoniła z szacunkiem: „Dobry wieczór, pani”.

„Czy to dla Vincenta?” zapytała Olivia.

„Tak, proszę pani.”

Olivia wzięła tacę z owocami od służącego , „Przyniosę mu ją.”

Zamierzała zrobić na Vincencie dobre wrażenie.

Drzwi gabinetu nie były szczelnie zamknięte. Zanim Olivia spróbowała zapukać, rozległ się głos Vincenta.

„Czy kobieta została znaleziona?”

Andy odpowiedział: „Przykro mi, ale na piętrze, na którym jesteś, nie ma żadnych kamer, więc…”

„A co z innymi miejscami? Nie ma też kamery?”

„Nie, wygląda na to, że sprytnie ich unikała. Panie, czy ma pan... więcej wskazówek?” Andy odważył się zapytać. Takie tagi jak dwudziestolatka i brzydka były zbyt niejasne, by namierzyć cel.

Podczas długiej chwili milczenia Vincent przypomniał sobie sceny tamtej nocy. Nagle, jedna konkretna przeszła mu przez myśl, zanim otworzył usta z afirmującym spojrzeniem: „Ta kobieta ma

tatuaż na talii, coś w rodzaju elektrokardiogramu."

To była kluczowa wskazówka, ale Andy nadal czuł się nieswojo. Nie mógł poprosić swoich ludzi, żeby sprawdzili damskie talię, prawda?

„Panie, co pan zrobi z tą kobietą?” Nieświadomy tego, co wydarzyło się tamtej nocy, Andy nie mógł zrozumieć, dlaczego pan Barton nagle nalegał na znalezienie kobiety, ale mężczyzna ten nigdy nie był blisko kobiet przez wszystkie te lata.

Na myśl o liście pozostawionym przez tę kobietę Vincent zrobił się wyjątkowo ponury: „Żeby ją obrać!”

Za drzwiami krew Olivii zamarzła.