Bölüm 4 Korkunç Hapis

Debra'nın bakış açısı:

"Söyle bana, Debra. Ne oldu yahu?"

Babamın alnında mavi damarlar belirdi ve her an patlayacakmış gibi görünüyorlardı. "Baba kim?"

Dudağımı ısırdım, ne diyeceğimi bilemiyordum. Doğru düzgün düşünemeyecek kadar şoktaydım.

Marley ateşe körükle gitti. "Debra, bizi gerçekten hayal kırıklığına uğrattın. Bir Alfa'nın kızının eşi atanmadan önce seks yapması? Duyulmamış bir şey! Böyle bir skandal kesinlikle sürünün itibarını etkileyecektir."

Başka seçeneğim kalmayınca gerçeği itiraf ettim.

"Sadece bir adamla yattım—Thorn Edge Sürüsünün Alfa'sı Caleb Wright. O benim eşim."

"Ne? Onun olduğundan emin misin?" Babamın yüzü aniden dondu.

İfadesi birkaç kez değişti. Ama yavaş yavaş sakinleşti ve mırıldandı, "Bana gerçeği söylüyor olsan iyi olur."

Caleb'in kişisel hayatı kötü bir üne sahip olmasına rağmen, onun olağanüstü bir Alfa olduğu ve onun yönetimi altında Thorn Edge Sürüsü'nün refah içinde olduğu biliniyordu.

Açıkçası, babam Caleb'in eşim olduğu gerçeğini kabul etmeye daha istekliydi. Eğer durum buysa, sürünün itibarı bozulmadan kalırdı.

"Bunu araştıracağım," dedi sertçe, ancak tonu öncekinden çok daha nazikti. " Caleb'e bunu sorması için birini göndereceğim. Yalan söylediğini öğrenirsem, seni ağır bir şekilde cezalandıracağım."

Sonra babam bu arada benim hapse girmemi sağladı.

Marley, kendisinin haberi olmadan gardiyanlara beni en kötü hücrelere, özellikle hainleri ve en aşağılık suçluları hapsetmek için kullanılan hücrelere kapatmalarını söylemişti.

Hücre karanlıktı, rutubetliydi ve sidik kokuyordu. Hücredeki tek yorgan yırtık ve eskiydi, bir sokak dilencisinin giysisinden bile daha kötüydü.

Hücreye itildiğim anda kusmaktan kendimi alamadım. Kusmaktan karnım çok ağrıyordu ve sadece acıyı hafifletmek için yere kıvrılabiliyordum, ara sıra seğiriyordum.

Geceleri hücre aşırı soğuktu. Donarak öleceğimi hissediyordum.

"Hey, uyan. Kahvaltı hazır," diye tükürdü gardiyan bana sertçe.

Bana küflü bir ekmek parçası fırlattı ve bana doğru bir kase su fırlattı.

Su kanalizasyon gibi kokuyordu. Sadece uzaktan kokladım ama beni tekrar kusmaya yetti.

Muhafız alaycı bir tavırla, "Yemek konusunda çok seçicisin, değil mi?" diye sordu.

Kusma isteğimi bastırdım ve "Bu kesinlikle yiyecek değil!" diye karşılık verdim.

Muhafız suyu tekmeledi. "Yemek istemiyorsan, aç kal! Luna Marley burada acı çekmeni sağlamamızı emretti."

Marley mi? Yine o lanet kadındı!

Benden düşündüğümden daha fazla nefret ediyordu. Yapmadığı tek şey beni öldürmekti.

Dişlerimi sıkarak ona bunu ödeteceğime yemin ettim.

Babam gerçeği öğrendiğinde ve masumiyetimi kanıtladığında, Silver Ridge Sürüsü ile Frosty River Sürüsü arasındaki işbirliğini sonlandırmak için bulabildiğim tüm kanıtları toplayacağıma yemin ettim. Sonra Marley'nin planını ifşa edecek ve babamın onun gerçek yüzünü görmesini sağlayacaktım.

Nefret bana yaşama isteği verdi. Acıya katlandım, uzandım ve o küflü ekmeği aldım.

******

Korkunç acı tam üç gün sürdü. Vicky beni ziyarete geldiğinde, hücrenin köşesinde bir top gibi kıvrılmıştım.

Yanıma koştu, ama garip bir şekilde yürüdüğünü fark ettim.

"Vicky, neyin var? Yaralı mısın?" diye sordum endişeyle.

Vicky bunun hakkında konuşmak istemedi. Sadece öğle yemeği kutusunu bıraktı ve bana sıkıca sarıldı. "Debra, çocuğum, çok acı çektin."

Kalbi kırılmış bir şekilde bana baktı ve yüzümü okşadı. "Aman Tanrım, sana bunu nasıl yapabildiler? Hala Alfa'nın kızısın! Sadece birkaç gün hapis yattın ama çok kilo verdin."

Vicky hıçkırarak oturmama yardım etti. Sonra öğle yemeği kutusunu açtı ve beni dikkatlice besledi.

Ama Vicky elini kaldırdığında kolunun altındaki yarayı gördüm.

Bileğinden omzuna kadar uzanan uzun ve derin bir kesikti. İlk bakışta bunun bir kırbaç darbesi olduğunu anlayabiliyordum. Yara o kadar derindi ki derisi yırtılmıştı. Kırbaçlamayı yapan kişi tüm gücünü kullanmıştı.

Öyle şok oldum ki Vicky'nin bluzunu zorla kaldırdım. Cildinde sayısız yara vardı.

Vicky'nin vücudunda yaralı olmayan tek bir nokta yoktu.

Daha erken beni görmeye gelememesi şaşırtıcı değildi. Belki de yataktan çıkacak gücü bile yoktu.

Ne kadar acı çektiğini tahmin edebiliyordum.

Korkunç bir öfke kalbimi ele geçirdi, tüm vücudumun titremesine neden oldu. Bunu gören Vicky aceleyle beni rahatlattı ve "İyiyim. Endişelenme." dedi.

"Vicky, ne oldu?" Cevaplar için yalvardım. "Söyle bana!"

Vicky iç çekti ve pes etti. "Sen hapse girdikten sonra, Marley'nin seni bu kadar kolay bırakmayacağını bilerek masumiyetini kanıtlamaya çalıştım. Caleb'in seni o gece götürdüğünü kanıtlayabilecek bir tanık aramaya çalıştım ama Marley beni buldu..."

"Seni kırbaçlayan oydu, değil mi?" Öfkeden köpürerek dişlerimi gıcırdattım.

Vicky bunu inkar etmedi. Sadece gülümsedi ve nazikçe, "Önemli değil. Hiç acımıyor. Benim için endişelenme." dedi.

Başımı iki yana salladım, kendimi çok suçlu hissediyordum.

Vicky'e yalan söylemiştim ama o sadece beni nasıl kurtaracağını düşünüyordu. Bana yalan söylediğim için beni suçlamayı hiç düşünmedi.

Annem öldüğünden beri, Vicky araya girdi ve beni büyüttü. O benim için ikinci bir anne gibiydi.

"Vicky, serbest bırakıldığımda iyi olacağıma söz veriyorum." Evet, gözyaşlarımla Vicky'nin ellerini tuttum ve güven verici bir şekilde sıktım. "Bundan sonra seni dinleyeceğime yemin ederim."

"Tamam." Annem gibi Vicky de bana şefkatle gülümsedi. Yanağıma dokundu ve fısıldadı, "Ağlama. Sen yetişkin bir kadınsın."

Vicky rahat görünmeye çalışsa da gözlerindeki endişeyi görebiliyordum.

Sonuçta, bu önemsiz bir konu değildi. Hamileliğim haberi sürüye yayılmışken, sürünün itibarının zedelenmemesi için iddiamın doğrulanması kesinlikle hayati önem taşıyordu.

Yoksa babam beni bırakmazdı.

"Vicky, endişelenme. Babama yalan söylemiyordum. Bebeğin babası Caleb."

Caleb benim eşimdi, yattığım tek adamdı.

"Bu iyi." Vicky rahat bir nefes aldı. "Burası çok sıkı korunuyor. Sadece Caleb onayladığında serbest bırakılacaksın."

Artık beni sadece Caleb kurtarabilirdi.

İddialarımı doğrulamasını sabırsızlıkla bekliyordum.

Ancak ertesi gün babam yürek parçalayıcı bir haber verdi.