Rozdział 3

KSIĄŻĘ EMERYT.

Aekeira płakała przez ponad godzinę po opuszczeniu sali sądowej.

Na początku była zła, krzyczała na Emeriela za jego głupią decyzję. A potem się załamała, płacząc, jakby jej serce zostało złamane. Teraz zostali sami w małym pokoju na statku.

Emeriel milczał o załamaniu nerwowym swojej siostry, aż w końcu zrozumiał ciężar swojej decyzji.

Na bogów-Światła, był teraz niewolnikiem. Niższym niż nisko urodzony. Niższym niż służący dywanowy.

I nie byle jaki niewolnik, ale niewolnik Urekai. Albo wielu Urekai, Emeriel jeszcze nie miała pojęcia.

Służyłby tym bezdusznym, bezwzględnym istotom, które gardziły ludźmi.

„Jesteś ładnym chłopcem; nie zabraknie ci panów do służby”.

Dreszcz przebiegł po kręgosłupie Emeriel. Zamierzali zbezcześcić jego ciało.

To, o czym zawsze marzył, w końcu się spełni. Tylko że teraz nie będzie to tylko jedno zwierzę, będzie ich wiele. Tyle, ile zapragnie jego pan.

Rozdzielili go, poddając okropnemu aktowi seksualnemu.

Emeriel przełknął żółć podchodzącą mu do gardła. Jego oddech zamarł, gdy ogarnęła go panika.

„Oddychaj, Em. No dalej” Aekeira pojawił się obok niego, pocierając mu plecy. „Wdech... i wydech... no dalej, Em.”

Głos Aekeiry był delikatny , kojący, nie dając Emeriel wyboru, jak tylko podążać za jego dźwiękiem.

Aekeira kontynuował pocieranie pleców. „Dobra dziewczynka. To moja dziewczynka”.

Przyszło dwóch Urekai i zmusiło ich do wzięcia nieznanej pigułki.

Chyba nie zapłacili tyle pieniędzy, żeby ich zabić, zanim jeszcze zostali niewolnikami, prawda? - pomyślała Emeriel, połykając je.

Kilka minut później oboje padli nieprzytomni na podłogę.

Dużo później Emeriel obudził się, podskakując na podskokach powozu. Miał zawroty głowy, a zmysły zdezorientowane, gdy mrugał kilka razy, by dostosować wzrok.

Wstając, podszedł do drewnianego okna powozu i otworzył je. Zdusił okrzyk.

Są w krainie Urekai. Emeriel widziała ich dziesiątki.

Ale to, co sprawiło, że opadł szczęką, to ludzie.

Było ich mnóstwo w zasięgu wzroku. Wiele samic niemal dorównywało liczbą samców.

Wszyscy wiedzieli, że po wojnie Urekaisowie wzięli do niewoli wielu ludzi, ale ogrom ich liczby przerósł jego oczekiwania.

A oni wszyscy byli niewolnikami.

Niektórzy pracowali na polach, ich zmęczone ciała uginały się pod ciężarem pracy. Niektórzy ciągnęli ciężkie ładunki, ich mięśnie napinały się z każdym krokiem, pod czujnym okiem Urekai.

Niektórzy Urekai trzymali bicze, podczas gdy inni trzymali miecze. Widok ten wywołał u Emeriel mdłości, wywołując mdłości.

Czy tak ma wyglądać nasze życie?

Jęk Aekeiry, oznaczający, że się obudził, rozległ się za nim, a Emeriel szybko zwrócił się do siostry, z zatroskaniem wymalowanym na twarzy.

„Wszystko w porządku, Kiera?” zapytał ściszonym głosem.

Aekeira skinęła głową, pocierając oczy. „Gdzie jesteśmy?” zapytała, skanując wzrokiem otoczenie.

„Ich królestwo, Urai” – wyszeptał Emeriel, mówiąc cicho, żeby woźnica nie mógł go usłyszeć.

Razem ujrzeli ogromną fortecę przed sobą. Powóz zmierzał prosto w jej kierunku.

„To miejsce wygląda bardzo luksusowo” – powiedział Aekeira.

Emeriel skinęła głową. Jako członkowie rodziny królewskiej byli dobrze zaznajomieni z luksusem, ale to było na zupełnie inną skalę.

Co nasuwa pytanie...

Kim dokładnie byli mężczyźni, którzy je kupili? A jeśli nie byli panami jego i jego siostry, to kim był...?

****

Zostali wprowadzeni do pustego pomieszczenia, minąwszy liczne komnaty i korytarze.

„To będzie na razie twoja kwatera” – oznajmił żołnierz.

Pokój był zaskakująco przestronny i urządzony ze smakiem.

Niedługo po tym, jak żołnierze odeszli, do ich uszu dotarł dźwięk zbliżających się kroków, zbliżający się z każdą chwilą.

Drzwi otworzyły się i weszła starsza kobieta. Towarzyszyli jej młodsza kobieta i trzech mężczyzn Urekai.

Spojrzenie starszej kobiety wylądowało na Emeriel i zrobiła podwójne spojrzenie. „Jesteś niezwykle przystojnym mężczyzną. Widziałam wielu ładnych mężczyzn w swoim życiu, ale nawet ja nie potrafię sobie przypomnieć żadnego, który byłby choć w połowie tak ładny jak ty”.

Czując się nieswojo, Emeriel cofnęła się o krok, szukając pocieszenia za plecami Aekeiry, która rozłożyła ramiona opiekuńczo, by osłonić go przed ciekawskimi oczami.

„Cóż, szkoda, że nie po ciebie przyszliśmy” – powiedziała kobieta lekceważąco, odwracając się. „Przygotujcie ją, chłopcy. Amie, przygotuj kąpiel”.

Trzech mężczyzn zbliżyło się do Aekeira, zaczynając ją rozbierać. Ich ręce zdjęły jej ubranie, podczas gdy inny zajął się jej włosami, rozplątując węzły.

„Co robisz?” zapytała zaniepokojona Emeriel.

„Przygotowuję ją na to, co ma nadejść”. Starsza kobieta nie zadała sobie trudu, by na niego spojrzeć. „Możesz zostać lub odejść. Nie obchodzi mnie to. Ale jeśli będziesz mi przeszkadzać, każę zgłosić cię żołnierzom i wrzucić do lochu”.

W głowie Em eriel kłębiło się wiele pytań , ale potrząsnięcie głową Aekeira uciszyło go.

Bezradnie patrzył, jak ją rozbierają, a młodsza z dziewczynek, Amie, przygotowuje dużą wannę wypełnioną wodą.

W końcu Emeriel postanowił wyjść i zbadać, wędrując bez celu po korytarzach. Podążył za jednym z nich do odosobnionego przejścia, które wydawało się ukryte przed przypadkowymi spojrzeniami.

W oddali słychać było głosy, więc podszedł bliżej.

„Co zrobimy z chłopcem? Nie był częścią planu” – powiedział jeden głos.

„Nie obchodzi mnie to, Lordzie Ottai. Może później coś wymyślimy”. Głos Lorda Vladyi się odezwał. „Na razie skupmy się na dziewczynie. Zła pogoda opóźniła naszą podróż, spodziewałem się, że wrócimy wczoraj”.

Jego głos, mrożący krew w żyłach i autorytatywny, dodał Lord Vladya. Czasu jest coraz mniej; musi być dziś w nocy w zakazanych komnatach.

Zakazane komnaty?

Emeriel wcale się to nie spodobało.

„Uspokój się, Vladya. Ta młoda dziewczyna nie potrafi poradzić sobie z bestią” – dodał Lord Ottai.

„Nie obchodzi mnie to. Pościelili sobie łóżka i będą w nich leżeć” – powiedziała Vladya zuchwale.

Potem nastąpiło ciężkie westchnienie. „Byłoby bezdusznym wysłać tę dziewczynę, żeby służyła bestii, nie mając pojęcia, czego się spodziewać. Wiem, że nie kochasz ludzi, i szczerze mówiąc, ja też nie, ale na pewno możemy zrobić coś lepszego” – argumentował Lord Ottai.

„Rób, co chcesz, Ottai. Powiedz im wszystko albo nic. Nie obchodzi mnie to”, oświadczyła Vladya. „Nieważne, czy ona żyje, czy umiera, mnie też nie obchodzi. Następnym razem dorzucę ślicznego małego księcia, a jeśli on też zginie, wsiądę do następnego powozu do następnego ludzkiego królestwa, żeby wybrać dla niego inną księżniczkę. To jedyny aspekt tej sprawy, który mnie niepokoi”.

Po ich rozmowie zapadła cisza, a umysł Emeriel wypełniły strach i niedowierzanie.

Służyć bestii? Zginąć?