Rozdział 87

Przesuwam się na siedzeniu, prostuję kręgosłup, by dopasować się do sztywnej postawy pana Collinsa, napięcie między nami trzeszczy jak elektryczność statyczna. Czuję, że jest na skraju jakiejś mądrej riposty, która mogłaby przechylić szalę zwycięstwa na jego korzyść. Jego pewny siebie uśmieszek sugeruje, że ma asa w rękawie, ale milczy.

„Uważaj, sir. Jej wilk jest bliski przejęcia kontroli, a my naprawdę nie chcemy, żeby teraz się uwolniła, ona gryzie” – żartuje Jack, jego ton ocieka żartobliwym sarkazmem, gdy pociera ślad po ugryzieniu na szyi. Nie wiem, czy jego kopniak jest skierowany do mnie czy do pana Collinsa, ale ma pożądany efekt. Stalowe spojrzenie pana Collinsa słabnie, a on wzdycha zrezygnowany.

„Dobrze. Ale będziesz musiał przyjść do mojego biura i skorzystać z mojego laptopa” – prycha, jego głos jest przepełniony rezygnacją.