Rozdział 100

**Punkt widzenia Sophii**

Moje bose stopy cicho stąpają po korytarzu, otwieram pierwsze drzwi, na jakie natrafię w drodze do kuchni i wzdycham z ulgą, gdy widzę, że to łazienka. Korzystam z toalety, zanim ochlapuję twarz wodą. Ciepło z ognia sprawia, że czuję się zarumieniona. Przykrywam dłoń pod bieżącą wodą, podnoszę ją do ust i piję, chłodna woda łagodzi moje suche gardło, ale to nie wystarcza. Wychodząc z łazienki, przechodzę do kuchni, otwieram trzy szafki, zanim znajduję szklankę i szybko ją napełniam wodą. Po dwóch szklankach wody nadal jest mi za gorąco, a moja głowa jest zamglona od odwodnienia. Wychodzę na zewnątrz, aby zaczerpnąć świeżego powietrza, ale moja uwaga szybko zwraca się ku postaci w basenie. Plecy pana Collinsa poruszają się, gdy głęboko wciąga powietrze.

„Czy wszystko w porządku, proszę pana?” pytam. Zamiera na moje słowa, ale nie odwraca się, żeby na mnie spojrzeć od razu. Zamierzam zapytać ponownie, gdy w końcu się odwraca i, kurczę, wygląda gorąco. Jego włosy opadają krótkimi, mokrymi pasmami wokół twarzy, a jego naga klatka piersiowa jest w pełni widoczna. Ślinka mi cieknie, gdy wyobrażam sobie, jak to jest przesuwać dłońmi po tej gładkiej skórze i lizać każdą kroplę wody spływającą po jego ciele. Ledwo rejestruję jego słowa, gdy mówi coś o pływaniu. Nie chcąc, by pomyślał, że jestem jakimś zboczeńcem, który go prześladuje, wyjaśniam, że byłam spragniona i potrzebowałam trochę powietrza, zanim mnie odeśle, wracając prosto do swojego pływania. Najwyraźniej nie jest zadowolony, że przeszkodziłam mu w treningu. Zamykam za sobą drzwi i prawie upadam do tyłu, gdy uderza mnie fala zawrotów głowy. Docieram do zlewu i napełniam kolejną szklankę wody, popijam ją i czekam, aż to uczucie minie. Woda w ogóle nie pomaga, zamiast tego gorąco uderza mi w twarz i czuję się słaba, prawie jakbym zaczynała grypę. Groza ogarnia mnie, gdy uświadamiam sobie, co to jest. Muszę dostać się do moich więzów i stąd wyjść. Teraz! Zaczynam się cofać w stronę salonu, gdy fala pożądania uderza mnie tak mocno, że aż boli. Podwajam się z potrzeby i wyrywa mi się szloch. Nie mogąc już w pełni utrzymać własnego ciężaru, padam na kolana i czołgam się w stronę moich więzów. Kolejna fala paraliżującego pożądania mnie ogarnia i upadam na zimną podłogę, pozwalając jej się uspokoić, podczas gdy odpoczywam i zbieram trochę sił. Drzwi, za którymi są moje więzy, są w zasięgu wzroku, ale w tej chwili wydają się tak dalekie. Dlaczego nie przychodzą? Czy nie czują mojego podwyższonego tętna? Przecież powinno ich to ostrzegać, że jestem w niebezpieczeństwie.