Rozdział 7

(punkt widzenia Leah)

Patrzę, jak mój ojciec parkuje swój SUV i wysiada. Widzę, że jest zirytowany wezwaniem na granicę o tej porze nocy.

„Jaki jest problem?” – mój ojciec pyta trzech strażników po wejściu do budynku stanowiska odprawy. Jego ton jest szorstki, zirytowany i zgodny z jego typowym podejściem bez zbędnych ceregieli.

Marcus robi krok do przodu, wskazuje w moim kierunku i wręcza mojemu ojcu prawo jazdy. „Przepraszam, że cię niepokoiłem, Beta Robert. Ta kobieta prosi o wjazd, ale to jest dowód osobisty, który nam wręczyła. Oczywiście, ta kobieta nie jest twoją córką, Sir, ale nalegała, żebyśmy do ciebie zadzwonili”.

„Czy zawsze honorujesz żądania nieznajomych z fałszywym dowodem osobistym?” – pyta mój ojciec, nawet nie patrząc na mnie ani na prawo jazdy. Jest wyraźnie sfrustrowany.

Zastanawiam się, jak długo ci trzej pracują na granicy; poziom frustracji mojego ojca powinien być przewidywalny dla każdego, kto spędził na granicy dłuższy czas.

„Cóż... nie, panie... ale ---”

„Ale co, Marcus?” wtrąca się mój ojciec. „Co twoje przeszkolenie mówi ci, że powinieneś zrobić w tej sytuacji?”

Marcus spogląda w dół. „Mamy przepuścić dowód tożsamości przez procesor komputera, a następnie skontaktować się z oficerem odpowiedzialnym za wyniki komputerowe, a także nasze ustalenia i podejrzenia”.

„Czy sprawdziłeś dowód tożsamości?”

Marcus głośno przełknął ślinę. „Nn-nie, sir.”

„Czy ja jestem oficerem dowodzącym?”

„Nie, proszę pana.”

„A co z jej samochodem? Czy postępowałeś zgodnie z protokołem?”

„Ww-kazaliśmy jej zaparkować samochód i wysiąść z pojazdu, proszę pana.”

„Czy to wszystko, co miałeś zrobić?”

„Nie jestem pewien, proszę pana”

„Po stwierdzeniu, że była oszustką, sprawdziłeś jej tablice rejestracyjne? Czy wilk wyczuł w niej materiały wybuchowe lub innych pasażerów?”

„Nie, nie, proszę pana.”

Z jakiegoś powodu Joey — który nigdy nie był znany z prawidłowego pomiaru temperatury w pokoju — postanawia wkroczyć i bronić swojego przyjaciela. To potwierdza dla mnie, że wszyscy są nowicjuszami w zadaniu granicznym. „Beta Robert, po prostu myśleliśmy, że skoro ona twierdziła, że jest twoją

Mój ojciec obraca się o 90 stopni na pięcie i patrzy na Joeya i Aidena ze złością. „Och, więc nie tylko Marcus zapomniał o protokole szkoleniowym? Czy wszyscy trzej myśleliście, że pominięcie procedur przetwarzania i zadzwonienie do mnie zamiast do oficera odpowiedzialnego było właściwą rzeczą do zrobienia?”

Teraz wszyscy trzej strażnicy patrzą w dół ze wstydem, nic nie mówiąc. Widząc, że nie mają żadnego sensownego wyjaśnienia, mój ojciec wpada w coraz większą złość.

„Spójrz w górę! Teraz!” krzyczy mój ojciec. Wskazuje na duży portret Sabriny, który wisi na ścianie. „PATRZ NA JEJ OBRAZEK!” Głos i ręka mojego ojca drżą bardzo delikatnie. Wiem, co to powoduje i zaczynam żałować, że poprosiłam strażników, żeby go wezwali.

„W razie gdybyście potrzebowali przypomnienia, ochrona granic jest jednym z najważniejszych obowiązków watahy, jeśli nie NAJWAŻNIEJSZYM. Brak odpowiedniej ochrony granic doprowadził do śmierci mojej córki -- TWOJEJ PRZYSZŁEJ LUNY. Przestrzeganie protokołu i łańcucha dowodzenia to nie tylko kwestia szacunku; to kwestia bezpieczeństwa.

Co jeśli ktoś przyjdzie na teren watahy i zażąda spotkania z alfą, luną lub dziedzicem alfy? Albo z jednym z innych ważnych członków watahy? Co jeśli ta „nieznana” samica zamierzała wyrządzić krzywdę, zwabiając jednego z tych wilków na granicę? Albo co jeśli została wysłana tutaj jako odwrócenie uwagi przez wroga? Co jeśli w jej pojeździe ukrywają się łotrzykowie?

Czy KTOKOLWIEK z was zadał sobie trud zastanowienia się, DLACZEGO wdrożyliśmy jakieś protokoły?

Nie wiesz, czego nie wiesz. Nie znasz wroga. Nie masz możliwości określenia, kto jest zagrożeniem dla bezpieczeństwa, a kto nie. Twoją odpowiedzialnością jest przestrzeganie protokołów. Nic mniej, nic więcej.

Żaden z was nie ma prawa decydować, kiedy dopuszczalne jest odejście od protokołów szkoleniowych. NIGDY nie wolno wam ignorować protokołów szkoleniowych. NIGDY nie wolno wam również spełniać żądań nieznanych osób lub wilków, zwłaszcza jeśli macie powody sądzić, że ich identyfikacja została sfałszowana.

Mój ojciec milczy przez chwilę, pozwalając, by jego gniewne słowa dotarły do mnie. Napięcie w pokoju jest nie do opisania.

Po chwili, niemal szeptem, dodaje: „Żebyście wszyscy popełnili tak poważne błędy w noc poprzedzającą rocznicę śmierci mojej córki...” Ponieważ strażnicy posłusznie wpatrują się w portret Sabriny, nie widzą łez w oczach mojego ojca, gdy wypowiada tę ostatnią część... ale ja je widzę.

Czuję ostre ukłucie w sercu. Wiem, że rocznica śmierci Sabriny jest dla mojego ojca trudna i nienawidzę patrzeć, jak mój ojciec płacze.

Choć inni w stadzie obwiniają mnie za śmierć Sabriny, wiem, że mój ojciec obwinia siebie. Jako Beta stada, ochrona granic zawsze była jedną z głównych odpowiedzialności mojego ojca. Atak łotrów, który zabił Sabrinę, miał miejsce na terytorium stada, po tym, jak łotrzykom udało się w jakiś sposób naruszyć nasze granice.

Mój ojciec zareagował na śmierć Sabriny, stając się absolutnym pedantem w przestrzeganiu protokołów. Każde odstępstwo od tych zasad traktuje jako osobistą zniewagę i porażkę.

W końcu mój ojciec po raz pierwszy spojrzał na mnie. Spojrzał na moje prawo jazdy, przewrócił oczami, a następnie odwrócił się z powrotem do strażników. „Zabiorę ze sobą „oszustkę”. Wrócę po pojazd jutro po uroczystościach upamiętniających. Zalecam wam trzem, żebyście się wyspali, jak tylko możecie, ponieważ jutro będziecie sprzątać po uroczystościach, a przez następne trzy tygodnie będziecie w pakowalni. Potem zostaniecie wysłani na szkolenie naprawcze, zanim będziecie mogli wrócić do regularnej służby”.

Po tych słowach mój ojciec idzie w stronę wyjścia. Gestem daje mi znak, żebym poszedł za nim, co też robię. Wsiadamy do jego samochodu w ciszy, a on uruchamia silnik.

Gdy byliśmy kilka przecznic od granicy stada, mój ojciec spojrzał na mnie kątem oka.

„Kazałeś im do mnie zadzwonić, wiedząc, że to niezgodne z protokołem, prawda?”

"Tak."

„Zrobiłeś to, żeby ich zdenerwować czy mnie?”

„Oni. Zirytowałem się, że mi przeszkadzają i mnie nie rozpoznają. Ale szczerze mówiąc, jestem zaskoczony, że mnie posłuchali i zignorowali inne protokoły”.

„Nie jestem. Powiedziałem Alpha Richardowi, że tym idiotom nie można powierzyć zrobienia kanapki z szynką. Zostałem odrzucony. Chyba powinienem ci podziękować za udowodnienie mi racji”.

„Przepraszam, że zrobiłem to akurat tej nocy.”

„Nie bądź. Od kiedy Sabrina umarła, nie ma dobrej nocy”.