Rozdział 2: Chore uczucie

Punkt widzenia Scarlett:

„Coś jeszcze?” – zapytałem z niedowierzaniem.

„Musimy wstać wcześnie, żeby jutro zobaczyć Ritę” – odpowiedział chłodno Charles.

„Okej.” Byłem zdezorientowany.

Nie mogłem się oprzeć wrażeniu, że wrócił tylko po to, żeby coś udowodnić.

„Dzisiaj będę tu spał” – dodał.

Oprzytomniałem natychmiast, gdy usłyszałem, co powiedział.

Chciałem go zapytać, czy to naprawdę w porządku, że tu zostaje, ale postanowiłem po prostu powstrzymać się od odpowiedzi.

„Boję się, że zaspałaś z powodu zmiany strefy czasowej” – wyjaśnił.

Musiał zauważyć moje zakłopotanie.

„Och.Okej.Lepiej posprzątam teraz pokój gościnny.” aby tu zostać, ale zamiast tego postanowiłem przełknąć moje słowa.

„Boję się, że zaspałaś z powodu zmiany strefy czasowej” – wyjaśnił.

Musiał zauważyć moje zakłopotanie.

„Okej. Lepiej już posprzątam pokój gościnny.”

Gdy tylko skończyłem mówić, odwróciłem się i podszedłem do walizki, gotowy do wyjścia.

Ale wtedy Charles podszedł do mnie i zablokował mi drogę.

„Czemu mnie unikasz?”

Spojrzałam w jego zimne oczy i przypomniałam mu: „Po prostu robię to, czego chcesz. Czy nie prosiłeś mnie trzy lata temu, żebym trzymała się od ciebie z daleka?”

Gdy tylko wypowiedziałem te słowa, powoli podszedł do mnie, a w jego oczach widać było gniew.

"Zostań tutaj."

Jego słowa sprawiły, że straciłam kontakt z walizką i spadła na podłogę.

Następnie podszedł bliżej i powiedział stanowczo: „Będę spał na kanapie”.

Nie mogłem powstrzymać się od uderzenia się w głowę i zrugania siebie za moją bujną wyobraźnię.

Właśnie przeszła mi przez głowę brudna myśl! Bez słowa podniosłem walizkę i odłożyłem ją na bok.

Odwróciłam się plecami do Charlesa i usłyszałam, jak zdejmuje ubranie i otwiera szafę, aby wyjąć świeże.

Chwilę później w końcu wszedł do łazienki.

Minęły trzy lata odkąd się pobraliśmy.

Mężczyzna moich marzeń, mój prawowity mąż, był teraz zaledwie kilka stóp ode mnie.

Mimo że poszedł do łazienki, jego zapach nadal unosił się w powietrzu.

Pachniało tak pięknie, że poczułam motyle w brzuchu.

Podszedłem do łóżka i położyłem się na nim.

Położyłem się na boku, zwinąłem w kłębek i wsłuchiwałem się w szum wody płynącej z łazienki.

Kiedy dźwięk w końcu ucichł, szybko zamknąłem oczy i udawałem, że głęboko śpię.

Nawet spowolniłam oddech, żeby nie zauważył, że po prostu udawałam, że śpię.

Było tak wiele pokoi gościnnych.

Dlaczego nalegał na dzielenie ze mną pokoju? Być może dlatego, że nie widzieliśmy się przez trzy lata.

Mimo to człowiek ten stawał się coraz bardziej nieprzewidywalny.

Po dłuższej chwili w powietrzu zapadła ogłuszająca cisza.

Potajemnie otworzyłam oczy i spojrzałam na Charlesa.

Leżał na sofie, odwrócony do mnie plecami.

Gdy spojrzałam na jego sylwetkę, moje ciało w końcu się rozluźniło.

Wiedziałem, że dziś nic się nie wydarzy.

Mimo wszystko, w głębi duszy nie mogłem pozbyć się rozczarowania. Kiedy obudziłem się następnego ranka, Charlesa już nie było.

Sprawdziłem godzinę na telefonie i moje oczy rozszerzyły się ze zdziwienia.

Była już dziesiąta rano! ' Wyskoczyłam z łóżka i umyłam się tak szybko, jak mogłam.

Kiedy wyszłam z pokoju, zobaczyłam Charlesa czytającego książkę na sofie w salonie.

„Czemu mnie nie obudziłeś?!” zapytałem, a mój głos był nieco głośniejszy w panice.

„Tak. Właściwie, prawie oblałem cię zimną wodą, żeby cię obudzić.” Charles nawet nie oderwał wzroku od książki, kiedy mówił.

W jego tonie również nie było śladu emocji.

„Przepraszam. Wczoraj byłem trochę zmęczony. Chodźmy już” – powiedziałem niezręcznie, ze wzrokiem spuszczonym na podłogę.

Wydawało mi się, że spałem wczoraj naprawdę mocno.

"Najpierw coś zjedz."

„Co? A potem Ri-”

„Nie ma potrzeby się spieszyć. Spotkamy się później na lunchu”. Jego słowa mnie zaskoczyły.

Czy on nie powiedział, że mam wstać wcześnie? Czy źle usłyszałem? Może powiedział to tylko po to, żeby mnie oszukać.

Tak czy inaczej, zrobiłem, co mi kazano.

Zjadłam lekkie śniadanie, a potem kazałam mu wyjść.

Nie dlatego, że mi się spieszyło, żeby zobaczyć Ritę.

Po prostu chciałem to jak najszybciej zakończyć.

Szedłem do restauracji w milczeniu.

Karol również nie powiedział ani słowa.

Byliśmy małżeństwem od trzech lat.

Ale z jakiegoś powodu byliśmy dla siebie jak obcy ludzie.

Co gorsza, towarzyszyłam mężowi w podróży do jego narzeczonej.

Samochód zatrzymał się przy Rainbow Dream, restauracji wyróżnionej trzema gwiazdkami Michelin.

Była to najbardziej luksusowa restauracja w mieście.

Szczerze mówiąc, nigdy wcześniej tu nie byłem.

Nawet po tym, jak została panią Moore, Charles nigdy nie zabrał mnie w to miejsce.

Gdy tylko weszliśmy do restauracji, podszedł do nas kelner i przywitał się.

„Panie Moore, panna Lively czeka na pana na drugim piętrze.”

Sądząc po powitaniu kelnera, wyglądało na to, że Charles był tu częstym gościem.

Bez słowa poszedłem za Charlesem do windy.

„Uśmiechnij się, jak zobaczysz Ritę, i nie rób smutnej miny” – rozkazał Charles chłodno.

Zmusiłam się do uśmiechu i zapewniłam go: „Tak zrobię”.

„Scarlett, dawno się nie widzieliśmy!”

Rita przywitała nas szerokim uśmiechem w chwili, gdy weszliśmy do prywatnego pokoju.

Wyglądało na to, że mimo upływu tylu lat wcale się nie postarzała.

Musi płacić ogromne pieniądze, żeby zachować młodzieńczą twarz.

Co imponujące, jej twarz była dokładnie taka, jak na filmach. Nie wyglądała na pacjentkę, która chorowała przez długi czas.

„Dawno się nie widzieliśmy” – odpowiedziałem z delikatnym uśmiechem.

„Czy już poradziłeś sobie z jet lagiem? Martwiłem się, że nie będziesz w stanie wstać dziś rano, więc ustawiłem godzinę na południe”.

„Tak, dziękuję. Wczoraj spałem smacznie. To przecież moje rodzinne miasto”.

„Wiele wycierpiałeś w ciągu ostatnich trzech lat. To wszystko moja wina. Dobrze, że Charles jest tutaj. Teraz czuję się o wiele lepiej niż w przeszłości”.

Rita chrząknęła, gdy tylko skończyła mówić.

Jakby na zawołanie, Charles podał jej szklankę wody.

Kiedy dziś zobaczył Ritę, miał wrażenie, że lód w jego ciele się roztopił, a on sam w jednej chwili zmienił się w zupełnie inną osobę.

Jego stosunek do Rity był inny niż sposób, w jaki traktował mnie.

Daniem głównym dzisiaj był stek.

Charles ostrożnie pokroił stek na talerzu Rity.

Niezwykłe było widzieć go w takim stanie, tak delikatnym i troskliwym.

„Nic mi nie jest. Nie martw się. Radzę sobie świetnie. Właściwie, właśnie odebrałam dyplom”. Uśmiechnęłam się do Rity, gdy zmagałam się ze stekiem nożem i widelcem.

„Przebywałaś we Francji przez trzy lata. Masz chłopaka? W tym roku spędzimy miesiąc miodowy we Francji podczas Festiwalu Filmowego w Cannes”.

Chłopak? Jako posłuszna pani Moore, nigdy nie rozważałam bycia z innym mężczyzną, kiedy byłam jeszcze mężatką.

Z jakiegoś powodu wciąż miałam cień nadziei dla Charlesa.

„Uh...tak, właściwie.Poznałem tam faceta.Jest artystą.”

Od razu pomyślałem o facecie, którego mógłbym jej pokazać.

Jak powiedział wczoraj Charles, powinienem zapewnić Ritę o spokoju.

Widziałem go kątem oka.

Kroił stek.

Na sekundę zesztywniał.

„Masz jakieś jego zdjęcia?” zapytała Rita dociekliwie.

Jej ciekawość zaskoczyła mnie. Spojrzałem na Charlesa z nadzieją, że mi pomoże. Niestety, nawet na mnie nie spojrzał.

„Cóż, jeszcze nie jesteśmy razem, więc nie zapisałam jego zdjęcia w telefonie” – rozwiązałam problem, po czym wróciłam do krojenia steka.

„Czy on ma Facebooka? Może tam zamieszcza zdjęcia. Chcę go zobaczyć” – nalegała Rita.

Wyglądało na to, że nie miała zamiaru porzucać tematu, dopóki osobiście nie zobaczy tego mężczyzny.

„Daj mi sprawdzić.”

Mówiąc to, wyjąłem telefon i zastanawiałem się, którego kolegę z klasy powinienem przez chwilę udawać, że jest moim prześladowcą.

Pierwszą osobą, która przyszła mi na myśl, był Pierre.

Mieliśmy dobre relacje, więc mój plan mógł wypalić.

Odwiedziłem jego stronę na Facebooku i od razu zobaczyłem jego zdjęcie przed Wieżą Eiffla.

Miał długie, rozwiane włosy i młodą, przystojną twarz.

Pierre i Charles byli całkowitymi przeciwieństwami.

Pierwszy był artystyczny i płynął z prądem, drugi natomiast był chłodny i powściągliwy.

Podałem Ricie swój telefon, na ekranie wyświetlało się zdjęcie Pierre'a.

Jej oczy rozbłysły szczęściem, gdy zobaczyła zdjęcie.

„Ojej! Wygląda jak artystyczny i beztroski paryżanin. Tak się cieszę za ciebie, Scarlett. W końcu Charles i ja... Przepraszam”.

Następnie pokazała zdjęcie Charlesowi.

Rzucił na to okiem.

„Wy dwoje jesteście idealną parą” – zauważył chłodno.

Rita w końcu oddała mi telefon.

„Czy przyjedzie do Ameryki, żeby cię odwiedzić?” – zapytała podekscytowana.

„On nadal jest w Europie. Organizuje wystawę sztuki w Lyonie. Przyjedzie tu w przyszłym miesiącu, żeby rozwinąć swoją karierę”. Skłamałem.

Wszystko, co wychodziło z moich ust, było niczym innym, jak fikcją.

Chociaż nie miało to znaczenia.

Teraz dla mnie najważniejsze było uszczęśliwienie Rity.

Poza tym mogę jej już więcej nie zobaczyć po podpisaniu umowy rozwodowej.

W przeciwnym razie musiałbym się zastanowić, jak sprawić, by Pierre tu przyjechał.

„Kochasz go?” zapytała Rita, a jej oczy błyszczały z oczekiwania.

Byłem oszołomiony.

"Oczywiście."

Starałem się zachować spokój i opanowanie, żeby nie mogła mnie przejrzeć.

„To wspaniale! Charles, wygląda na to, że nie musimy się w ogóle martwić o Scarlett. Życzmy Scarlett szczęścia!” Rita podekscytowana podniosła kieliszek.

Karol także podniósł swoje.

„Scarlett, obiecaj mi, że będziesz szczęśliwa”.

Rita patrzyła mi w oczy, kiedy mówiła. Ale wtedy doskonale wiedziałem, że to wszystko było tylko pozorem.

Pod jej łagodną maską kryło się brzydkie, złe serce.

„Oczywiście. Ty też.”

Wypiliśmy wino z naszych kieliszków na znak obietnicy.

Gdy odstawiłem szklankę, moje ręce nagle zaczęły drżeć.

Mało tego, zrobiło mi się niedobrze.

Marzyłem o tym, żeby ten posiłek jak najszybciej się skończył.

Nie chciałem już więcej oglądać tego hipokryty.

„Przepraszam, muszę iść do łazienki”.

Przeprosiłam, nie mogąc już tego znieść.

Chciałem wyjść na zewnątrz i odetchnąć świeżym powietrzem, żeby złagodzić mdłości w żołądku.

Gdy chwilę później wróciłem do stołu, Charles już pomagał Ricie założyć płaszcz.

„Rita źle się czuje. Odwiozę ją do domu. Później...”

„Wszystko w porządku. Mogę wrócić do domu sama” – zapewniłam.

Bezradnie patrzyłem, jak Charles wychodził z restauracji z Ritą na rękach.

Nagle napięte mięśnie w całym moim ciele się rozluźniły.