Rozdział 1: Powrót na rozwód

Punkt widzenia Scarlett:

Ponownie sprawdziłem godzinę i westchnąłem.

Minęło już półtorej godziny od mojego przylotu i straciłem rachubę, ile razy spojrzałem na zegarek.

Mojego męża, Charlesa Moore'a, nigdzie nie było. Miał mnie odebrać z lotniska. Ale teraz pewnie jest ze swoją dziewczyną.

Pokręciłem głową, uśmiechnąłem się gorzko na tę myśl, wstałem, wyszedłem z bagażem i opuściłem lotnisko.

Wyszłam za mąż za Charlesa trzy lata temu.

Jednak niedługo po naszym ślubie otrzymałam dobre wieści z mojego wymarzonego uniwersytetu za granicą. Zostałam przyjęta na jeden z ich programów, więc wyjechałam tam na studia.

Charles i ja nie widzieliśmy się przez trzy lata.

Podczas gdy mnie nie było, on spędzał cały czas z kobietą, którą naprawdę kochał.

Teraz w końcu skończyłam studia i wróciłam do domu. Chciałam zakończyć nasze nominalne małżeństwo. Postanowiłam, że nadszedł czas, abym przestała wstać i wyszłam z bagażem z lotniska. Poślubiłam Charlesa trzy lata temu. Jadąc taksówką do domu, wysłałam Charlesowi wiadomość, która brzmiała: „Musimy porozmawiać”. Niedługo potem stałam w naszym pustym domu.

Odstawiłem bagaż i udałem się do salonu.

Usiadłem na sofie i czekałem.

Dom wyglądał i pachniał tak, jakby nikt w nim nie mieszkał od lat.

Nasze zdjęcie ślubne nadal wisiało na ścianie.

Poczułem się urażony i zasmucony jednocześnie.

Ale ja po prostu siedziałem tam przez długi czas i pogrążyłem się w myślach.

Wtedy usłyszałem samochód zatrzymujący się na zewnątrz. Poderwałem się na siedzeniu, czując, jak moje serce zaczyna galopować.

Czy nadal oczekiwałam czegoś od mojego męża o kamiennym sercu? Może. Może nie. Ale w ostatniej chwili zacisnęłam zęby i zacisnęłam drżące ręce.

Przypomniałem sobie: „Jestem tu, żeby to zakończyć”.

Klamka się obróciła i drzwi się otworzyły.

Charles włączył światło, które rzuciło długi cień na korytarz.

Wszedł.

Ubrany był w czarny, grafitowy garnitur i nieskazitelną białą koszulę.

Wyraz jego twarzy wskazywał na wyczerpanie, ale nie przyćmiło to jego kanciastych rysów twarzy i wydatnych kości policzkowych.

Wszystko było takie samo. Nadal emanował tą lodowatą aurą, którą czułam z odległości kilku stóp. Im bardziej się zbliżał, tym moje serce biło szybciej, a oddech stawał się coraz krótszy i urywany.

Nie mogłam uwierzyć, że zapomniałam, jaki był przystojny.

Był jak bóg, który nie należał do świata śmiertelników.

Miał taki urok, który sprawiał, że ludzie po prostu się poddawali.

Z czasem stał się mężczyzną o dojrzalszym wyglądzie i przyciągającym wzrok.

Odwróciłam wzrok, czując, jak moje policzki zaczynają płonąć.

Podszedł do sofy i usiadł.

Usiadłem naprzeciw niego.

Potem spojrzał na mnie swoimi zimnymi, przenikliwymi oczami.

Moją pierwszą myślą było, żeby opuścić głowę i unikać patrzenia na niego, ale zmusiłam się do uniesienia brody.

Zobaczyłam swoje odbicie w jego ciemnych oczach.

„Wróciłeś.” Mówił swoim zwykłym monotonnym tonem, który by mnie zjeżył, gdybym nie wiedział tego tak dokładnie.

„Tak,” odpowiedziałem, utrzymując mój głos tak samo obojętnym jak jego.

„Mój prawnik właśnie wysłał ci e-mail.”

Gdy Charles mówił, poluzował krawat. Jego umięśniona klatka piersiowa przebijała się przez koszulę.

„Okej, pozwól mi sprawdzić”. Przełknęłam ślinę i przybrałam neutralny wyraz twarzy. Wyjęłam telefon i sprawdziłam pocztę, a temat ostatniego maila w mojej skrzynce odbiorczej od razu rzucił mi się w oczy: umowa rozwodowa.

Chociaż się tego spodziewałem, i tak czułem się tak, jakby ktoś wbił mi nóż w pierś.

Ból był szybki i przejmujący, a jedynym powodem, dla którego byłam za niego wdzięczna, było to, że na sekundę oślepił mnie na urok Charlesa.

„W porządku. Podpiszę to”. Odłożyłam telefon i spojrzałam na mojego przyszłego byłego męża.

Wkrótce nie będzie już należał do mnie.

Dobrze mi poszło udawanie pani Moore.

Ale to musiało się wreszcie skończyć i musiałam wyrzucić pana Moore'a ze swojego świata.

„Czy nie chcesz najpierw przeczytać umowy?”

„Nie ma potrzeby. Jestem pewien, że pan Moore będzie dobrze traktował swoją byłą żonę”. Zmusiłem się do uśmiechu.

Była żona.

Miałam zostać jego byłą żoną już niedługo, ale nie byłam pewna, czy odpowiada mi tak dosadne określenie.

„Dostaniesz ten dom na Gardner Street. I mieszkanie w centrum...”

„Kiedy?” przerwałem Charlesowi.

„Co?” Zmarszczył brwi i spojrzał na mnie badawczym wzrokiem. „Kiedy podpiszemy papiery?” zapytałam cicho. „Umówię się z moim prawnikiem” odpowiedział Charles, lekko pochylając brodę.

„Bardzo dobrze. Będę czekać na twój telefon.”

Po chwili ciszy ponownie na mnie spojrzał.

„Rita nie czuje się dobrze. Chcę po prostu spełnić jej ostatnie życzenie” – wyjaśnił.

Zacisnąłem pięść i przełknąłem gulę w gardle.

Spełnić jej ostatnie życzenie? Jakiż wspaniały człowiek.

Ale czy musiał to robić moim kosztem? Cóż, przypuszczam, że nie miałem prawa zostać skrzywdzonym.

Przecież byłam tylko fałszywą panią Moore.

Zastępstwo.

"Rozumiem."

Skinęłam tylko głową, chociaż w głębi duszy miałam mnóstwo myśli, które chciałam mu powiedzieć prosto w twarz.

„Jeśli będziesz czegoś jeszcze potrzebował, poproszę mojego prawnika, żeby umieścił to w umowie”.

„Nie, wszystko w porządku. Cokolwiek tam jest, wystarczy.”

Po raz kolejny wygiąłem usta w słabym uśmiechu.

„Przyjdź jutro do Rity.”

Charles wstał i zaczął chodzić przede mną.

Ostatnie słowa wypowiedział stanowczo.

Nie prosił mnie, żebym odwiedził jego dziewczynę.

On mi rozkazywał. Co on o mnie myślał? I dlaczego miałbym iść na spotkanie z tą kobietą? Czy on po prostu chciał mi posypać ranę solą? „I dlaczego miałbym to zrobić?” zapytałem go z kamienną twarzą.

„Nie chcę, żeby czuła się winna z powodu naszego rozwodu. Powiedz jej, że kochasz kogoś innego. Zapewnij ją, że nasza decyzja o zakończeniu małżeństwa nie ma z nią nic wspólnego”.

Zatrzymał się przede mną i ponownie spojrzał mi w oczy.

„Dobrze.” Chciałem odmówić.

Ale z jakiegoś powodu zawsze trudno mi było powiedzieć mu „nie”.

Wystarczyło, że spojrzał mi w oczy i zapytał, a ja po prostu poddałam się bez walki.

„Dziękuję. Odbiorę cię jutro.”

„Nie zawracaj sobie głowy. Po prostu wyślij mi adres, a ja tam będę”.

Charles rzucił mi ostatnie spojrzenie i odszedł.

Przyglądałem się jego oddalającemu się sylwetce, a w moich oczach pojawiły się łzy.

Przez ostatnie trzy lata ukrywaliśmy nasze małżeństwo.

Nikt o tym nie wiedział, oprócz naszej rodziny i bliskich przyjaciół.

Kilka miesięcy temu media podały wiadomość o zaręczynach Charlesa i Rity. Opublikowano również zdjęcia Rity przymierzającej suknie ślubne, które obiegły cały Internet. Cóż za idealne połączenie! Spędziłam wiele długich nocy, wpatrując się w te zdjęcia, a za każdym razem mój wzrok automatycznie kierował się w stronę Charlesa.

Wtedy pomyślałem, że nie powinienem tracić nadziei w nas.

Wierzyłam, że dopóki pozostanę w związku małżeńskim, istnieje jeszcze szansa, że on się we mnie zakocha i wtedy nasz związek stanie się prawdziwy.

Kochałam go i póki to robiłam, to mi wystarczało.

Dopiero dużo później zdałam sobie sprawę, że potrzebuję, aby on odwzajemnił moją miłość, i to nie tylko na chwilę.

Chciałam, żeby mnie kochał tak samo mocno, jak ja kochałam jego.

Ostatnie trzy lata spędziłem czekając na niego.

Próbowałam i starałam się jak mogłam, by okazać mu moją miłość i troskę, pomimo dzielącej nas odległości, ale nie dostałam nic w zamian.

Pewnego dnia obudziłam się i pozwoliłam, by prawda mnie zmiażdżyła. Tego dnia Scarlett, kurczowo trzymająca się męża, umarła w męczarniach, a z jej ciała wyrosła nowa, Scarlett odziana w zbroję tak grubą, że żaden miecz ani włócznia nie mogły jej przebić.

Poszłam z walizkami do swojego pokoju i rozpakowałam ubrania. Następnie wzięłam prysznic i przebrałam się w koszulę nocną.

Pokój wyglądał tak, jakby nikt go nie dotykał od czasu mojego wyjścia.

Na prześcieradłach nie było ani jednego niepasującego elementu, ani jednej zmarszczki.

Oczywiste było, że Charles nie korzystał z niego przez ostatnie trzy lata, ponieważ prawdopodobnie mieszkał gdzie indziej z Ritą.

Ta myśl wywołała u mnie dreszcz.

Wyszedłem na balkon, żeby zaczerpnąć świeżego powietrza.

Ku mojemu zdziwieniu zobaczyłem, że samochód Charlesa nadal stoi zaparkowany na podjeździe.

Dlaczego on tu jeszcze był? Czy nie powinien śpieszyć się z powrotem do swojej ukochanej Rity? Podczas gdy bezmyślnie wpatrywałam się w jego samochód, zadzwonił mój telefon.

To była moja najlepsza przyjaciółka Tiana. Odpowiedziałam na jej telefon.

"Hej, Tiana!"

„Suka! Witamy ponownie!”

"Dziękuję."

„Nadal jestem w podróży służbowej. Bardzo mi przykro, że nie mogłem odebrać cię dziś z lotniska”.

„Wszystko w porządku. Praca jest na pierwszym miejscu”. „Wracasz na dobre czy wyjedziesz ponownie przy pierwszej okazji?”

„Myślę, że na razie zostanę.” „Świetnie! Przyjdź do naszej stacji radiowej. To znaczy, jesteś idealna do tej pracy. Ukończyłaś media, twój głos jest przyjemny dla ucha i jesteś przepiękna. Ludzie cię pokochają. Wpasujesz się idealnie. Co ty na to?”

"Dobra."

„Rozmawiałaś z Charlesem?” Głos Tiany nagle stał się niski, jakby chciała coś wyczuć.

„Tak.” Ponownie spojrzałem na samochód Charlesa na podjeździe.

„Czy mówił ci o swojej małej dziewczynce?”

"Tak."

„Co za bezwstydny dupek! Jak on śmie ci o niej wspomnieć?”

„Wszystko w porządku, Tiana. Poprosił mnie, żebym jutro przyszła do Rity, a ja się zgodziłam”.

„Co? Zgodziłaś się spotkać z tą suką, która ukradła ci męża? Czy ty oszalałaś, Scarlett? Ta kobieta uwiodła Charlesa i namówiła go do rozwodu z tobą. Szczerze mówiąc, nie wiem, po co marnuje swoją energię. Rodzina Moore nie akceptowała jej dla Charlesa trzy lata temu. Co sprawia, że myśli, że teraz jakoś zmienili zdanie?”

Tiana praktycznie ryczała na drugim końcu linii. „Wszystko powiedziane i zrobione. W tym momencie po prostu chcę zapomnieć o przeszłości ”. Uśmiechnęłam się lekko.

„Minęło? Scarlett, wciąż go kochasz, prawda?” Nie odpowiedziałam. Oczywiście, że wciąż go kochałam. Nigdy nie przestałam go kochać.

„Scarlett!” krzyk Tiany przywrócił mnie do rzeczywistości.

„Jestem zmęczony, Tiana. Zadzwonię do ciebie jutro, okej? Do zobaczenia wkrótce.”

Zanim Tiana zdążyła zaprotestować, odłożyłam słuchawkę i wzięłam głęboki oddech.

Samochód Charlesa wciąż tam stał i nie wyglądało na to, że zamierza się stąd szybko ruszyć.

Ale co mnie to obchodziło? Nagle, wyczerpanie w końcu mnie przytłoczyło.

Wróciłem do pokoju i położyłem się do łóżka.

Położyłem się na plecach, wpatrywałem się w sufit i czekałem, aż zaśnie.

Chwilę później usłyszałem, że ktoś puka do drzwi.

Przecierając oczy, które pozostały mi po zaspaniu, wstałam z łóżka i otworzyłam drzwi. Zobaczyłam Charlesa stojącego na zewnątrz.