Rozdział 4

Punkt widzenia Natalii

Kiedy otworzyłem oczy, znalazłem się w szpitalnej kabinie. Ostatnią rzeczą, jaką zapamiętałem, był dyskomfort w żołądku. Spanikowany usiadłem i położyłem rękę na brzuchu.

„Nie martw się”. Głos dr Reida spotkał się z moimi latami. „Twoje dzieci są całkowicie w porządku”.

Odwróciłam głowę i zobaczyłam, że przegląda coś, co wyglądało na raporty.

„C-czy Adrian mnie tu przywiózł?” – zapytałem o niego.

Położył papiery na małym stoliku, który znajdował się blisko łóżka, po czym odwrócił się, by do mnie podejść. „Tak, ale on już poszedł”.

„Czy on wie?” – zapytałam, starając się nie dać po sobie poznać przerażenia w głosie.

„Nie, jeśli mu nie powiedziałaś.”

Wydechnęłam i moje ciało się rozluźniło. Jednak w tym momencie przyszła mi do głowy myśl,

Doktor Ried był lekarzem naczelnym w szpitalu stada, więc w jakiś sposób był blisko Adriana. W przyszłości prawdopodobnie podzieli się nowiną o moich dzieciach z Adrianem w pewnym momencie.

„Doktorze Ried, czy mogę o coś poprosić?” „Oczywiście”.

„Proszę, nie mów Adrianowi o moich dzieciach.”

Uniósł brwi. „Jeszcze nic mu nie powiedziałeś?”

„Nie i nigdy nie powiem”.

„Ale, Natalio, oni są spadkobiercami Adriana. Przyszłość tego pa-”

„Nie. Nigdy ich nie zaakceptuje, co oznacza, że muszę ich przed nim chronić. Błagam cię, jeśli chcesz ich chronić, proszę, nie mów mu”.

Pozostał w milczeniu przez długi, niepokojący moment, a ja nie mogłem odczytać jego wyrazu twarzy. Ale potem skinął głową, marszcząc brwi, wyglądając na zmartwionego o mnie. „W porządku” - powiedział. „Ale pewnego dnia na pewno się o nich dowie”.

Pokręciłem głową. „Opuszczę stado”.

Jego oczy rozszerzyły się, zanim opanował szok. „Ale to oznacza, że zmienisz się w łobuza. To ryzykowne”.

„Tak, ale nie mam wyboru”.

Pokręcił głową. „Natalia, biorąc pod uwagę obecne okoliczności, musisz postępować z najwyższą ostrożnością”.

„Wiem. Ale to lepsze niż być tutaj w niebezpieczeństwie i bólu”.

Niedługo po rozmowie z doktorem Riedem opuściłem szpital stada. Ponieważ to Adrian mnie tam przywiózł, szukałem jego samochodu. Dał mi go do użytku na przestrzeni lat. Ale nie mogłem go znaleźć. Nie mogłem też wezwać taksówki bez telefonu. Na szczęście w końcu ją dostrzegłem i natychmiast ją zatrzymałem.

Kiedy poleciłem kierowcy, aby zawiózł mnie do pakowalni, zauważyłem cień strachu w jego oczach. „Pakowalni?” – zapytał sceptycznie, najwyraźniej niepewny, czy ktokolwiek może tam wejść.

Niezrażony tym, uprzejmie powtórzyłem swoją prośbę.

Kiedy taksówka dotarła do centralnej bramy stada, ochroniarze zatrzymali pojazd i zaczęli go sprawdzać. Ku mojemu zdziwieniu skłonili się, gdy zorientowali się, że to ja. Taksówkarz również był zaskoczony.

Chwilę później otworzyli centralną bramę. Z podekscytowaniem w oczach taksówkarz wjechał długim podjazdem do pałacowego domu stada, który należał do rodziców Alfy Adriana. Wiedziałem , co czuł. Ja również czułem się w ten sposób. Dla każdego członka stada spełnieniem marzeń było odwiedzenie pałacowego domu stada przynajmniej raz. Nie mogłem uwierzyć, że wkrótce opuszczę to wymarzone miejsce.

Gdy taksówka się zatrzymała, ochroniarze, którzy tam stali, pospieszyli do wejścia, aby otworzyć mi drzwi samochodu. Dopiero wtedy zorientowałem się, że nie mam pieniędzy. Jeden ze strażników uregulował należność, a ja wyraziłem wdzięczność, zanim wszedłem do domu.

W środku służący spojrzeli na mnie i skłonili się, po czym zaproponowali mi miejsce w salonie.

„Gdzie jest Alpha Adrian?” – zapytałem. „Proszę do niego zadzwonić i powiedzieć, że muszę z nim porozmawiać. To pilne”.

Poszła na górę, żeby zadzwonić do Alfy.

Gdy czekałem, ojciec Alfy Adriana, Alfa Lucas Miller, pewnie zszedł po schodach. Rosły mężczyzna pod czterdziestkę, wyglądał na wystarczająco silnego, by prowadzić tę grupę przez następne dziesięć lat,

Wstałem i skłoniłem się. „Alfa”,

To nie był nikt inny, tylko Alfa Lucas Miller.

Alpha Miller nigdy nie zawiódł w traktowaniu mnie z życzliwością. Często wyrażał swój podziw dla mojej hojności i wyjątkowych umiejętności zarządzania, jakie posiadałem. W rzeczywistości uważał, że byłbym najbardziej odpowiednią opcją dla Adriana.

„Moja droga Natalio, dlaczego wyglądasz tak przygnębiona? Czy Adrian znów cię prześladował? Dziś zrugam tego łobuza” – powiedział w dojrzałym tonie wściekłości.

„Rozwodzimy się, Alfa” – powiedziałem, by uniknąć jakichkolwiek działań, jakie mógłby podjąć.

Jego oczy się rozszerzyły. Mogłem zrozumieć. Na pewno nie była to nowina, której się spodziewał.

Członkowie musieli widzieć zarówno Alfę, jak i Lunę tylko wtedy, gdy musieli zerwać więź ze stadem, więc powiedziałem: „I potrzebuję tu też Luny”.