Rozdział 6 Czy chwycić przynętę?

Na moment zapadła dziwna cisza. Jedynym dźwiękiem było ciągłe dzwonienie bębnów.

Atmosfera zaczęła robić się coraz bardziej agresywna.

Lin Mengya uważała, że ma szczęście, że nosi czerwony welon na twarzy, bo w przeciwnym razie nie była pewna, czy dałaby sobie radę z zainteresowaniem.

Widziała, jak uważnie ją obserwują, ale nie potrafiła doszukać się w żadnym z nich choćby cienia wyjaśnienia.

Long Tianyu spojrzał na Lin Mengyę siedzącą spokojnie w lektyce. Myślał o jej zachowaniu przed chwilą.

Czy to naprawdę ta dziewczyna, o której słyszał? Wydawała się spokojna i mądra.

Co więcej, jego człowiek zeznał, że widział, jak pluła krwią i umarła po zjedzeniu kilku daktyli. Jak ona mogła nadal tu siedzieć żywa?

Jego człowiek był tajnym strażnikiem od lat. Nigdy nie popełniał błędów. Był tylko jeden powód, dla którego mogła przeżyć zatrucie.

Przez długi czas panowała cisza, a Lin Mengya zaczynał się niecierpliwić.

Wtedy zobaczyła zbliżającego się czerwonego ubrania. Przed chwilą była taka spokojna, ale nagle poczuła się nieuzasadnienie zdenerwowana.

Lin Mengya nie wiedziała, co zamierza zrobić dalej. Jej bicie serca przyspieszyło jak bicie bębna.

Zobaczyła, że mężczyzna podchodzi bliżej i zatrzymuje się przy jej boku. Wtedy ręka sięgnęła pod jej kolana; druga ręka przesunęła się za jej ramię. Po chwili niespodziewanie została uniesiona w jego ramiona. Stało się to tak szybko, że Lin Mengya bała się, że zmieni zdanie i ją upuści.

Zachwiała się lekko, niemal wypadając mu z rąk, i złapała go za szyję, by się wesprzeć. Long Tianyu zamarł i powstrzymał się od odepchnięcia jej. Potem odzyskał spokój.

Oczy wszystkich wpatrywały się w nich, z ustami otwartymi tak szeroko, że mogli połknąć kilka daktyli na raz. Jak książę Yu mógł...

Lin Mengya również odzyskała siły. Jej usta lekko się uniosły, a ona powoli potrząsnęła rękawami.

Kilka daktyli potoczyło się na ziemię.

Czując drżenie ramion i widząc daktyle na podłodze, wiedział, że upuściła je celowo.

Z pewnością nie była głupia.

Long Tianyu zatrzymał się i czekał, co zrobi kobieta.

„Książę Yu, te daktyle zostały mi dane w nadziei, że będziemy mieli dzieci wcześnie” – powiedziała mu do ucha. „Są od mojej młodszej siostry. Mam jeszcze dwa w rękawie. Chcesz je zjeść?”

Zdjęła ramię z jego szyi i wyciągnęła przed nim dwa świeże daktyle.

Long Tianyu poczuł, jak jego gniew wzrasta. Daktyle były bardzo toksyczne. Nie mógł uwierzyć, że ta kobieta poprosiła go, żeby je zjadł.

Jednak myśląc o tym, jak celowo potrząsała rękawami, zdał sobie sprawę, że prawdopodobnie miała na myśli jakiś cel, więc nie miał nic przeciwko współpracy.

Tłum kręcił głowami i wzdychał, mówiąc, że kobieta jest rzeczywiście idiotką, którą książę Yu wyrzuci.

„W porządku” odpowiedział książę Yu.

Otworzył usta, gotowy zjeść jednego. Tłum był tak zszokowany, że wielu zaczęło się zastanawiać, czy książę Yu został zaczarowany.

Tylko twarz Gospodarza Che en'a zbladła. Pochodził z rodziny Lin. Nieśmiało zatrzymał księcia Yu.

„Książę Yu, daktyli nie można jeść” – powiedział.

Gospodyni Chen była przepełniona niepokojem, gdy swatka została złapana. Bał się, że zdradzi Lin Mengwu. Gdy niebezpieczeństwo w końcu minęło, pomyślał, że może się trochę zrelaksować, ale to było jeszcze bardziej przerażające!

Gdyby książę Yu wziął zatrute daktyle, cała rodzina e Lin, królowa i następca tronu zostaliby w to zamieszani. Musiał to powstrzymać.

Lin Mengya: uśmiechnęła się słabo. Połknęli przynętę tak łatwo, jak się spodziewała.