Rozdział 168

Kiedy przybyło wsparcie i Rowena ustabilizowała wampira, którego serce wciąż biło po poderżnięciu gardła, byłem kompletnie wyczerpany.

Sztuczka, którą wykonałem, w jakiś sposób kontrolując nadprzyrodzoną moc, która była znana z tego, że była niekontrolowalna, pozostawiła mnie z niewielką ilością energii lub bez niej i z szalejącą suchością w ustach. Nawet martwienie się o Ashera, co robiłem odkąd wiedźma krwi powiedziała, że ma własne problemy, z którymi musi sobie poradzić, wysysało resztkę sił, jaka mi pozostała.

Gdy kołysałam się tam, gdzie stałam, gapiąc się na pięć martwych ciał, cienie patrzyły ze swoich ukrytych wnęk w lesie. Tristan stał nieopodal, jego oczy co kilka sekund przeskakiwały w moją twarz, jakby martwił się, że w każdej chwili się przewrócę. Na pewno czułam, że tak jest, ale nigdy bym się do tego nie przyznała.