Rozdział 148

„Przestań się obrażać”. Mason zrugał mnie z fotela kierowcy. „Jeśli chciałeś prowadzić, nie powinieneś był próbować zepchnąć nas z klifu”.

„To nie to, co próbowałam zrobić, i już przeprosiłam”. Poskarżyłam się i skrzyżowałam ramiona na piersi. „...jesteś po prostu wściekły, że sprawiłam, że krzyczałeś”.

Drzewa wyrastające ze skalistego zbocza klifu przemykały obok w odcieniach koniczyny i oliwki. Zastanawiałam się, czy Lars jest gdzieś tam, głęboko pod ich ochronną osłoną. Czy czarownice też tam były? „Nie ty sprawiłeś, że krzyczałam, twoja brawurowa jazda tak”. W jego głosie było nuta obronności, która sprawiła, że parsknęłam śmiechem. Ciepłe orzechowe oczy przesunęły się w stronę miejsca, w którym siedziałam na siedzeniu pasażera. „...nikomu o tym nie powiesz, prawda?” „Nie powiem”. Zapewniłam go i poczekałam, aż ulga zaleje mu oczy, by powiedzieć: „...jeśli pozwolisz mi nas odwieźć, a nie będziesz udawał, że zamierzam zjechać z góry na każdym zakręcie”.