Hoofdstuk 42 Gracie

Domme ik. Domme tranen. Domme Asher. Domme Ben. Domme gevoelens. Ik klop op mijn zakken voor mijn sleutels, ik moet weg van deze stomme plek. Mijn zoektocht levert niets op en mijn voeten komen knarsend tot stilstand. Kom op.

Ik loop in de richting waar ik vandaan kwam, snelwandelend naar het kleine hek. De eerste plek waar ik kijk is de tribune. Niets. Ik klopt weer op mijn zakken, weigerend te geloven dat ik mijn sleutel ben verloren. Die was hier bij me.

Hoe kom ik thuis? Het wordt laat. Mijn telefoon ligt in de auto. Ik kijk naar de lucht en kreun. Dit is allemaal Bens schuld. Ik begin de trieste tocht naar mijn auto, hoofd gebogen, armen om mezelf heen geslagen. Ik weet geen moer van sloten forceren. Ik heb niet eens een haarspeldje. De koude lucht van begin november raakt me, het puntje van mijn neus wordt rood terwijl ik naar mijn auto schuifel. Ik bots tegen iemand aan, val bijna voor de tweede keer vandaag en mijn hoofd schiet omhoog.