Rozdział 442

Lucien

Kiedy w końcu dotarł do domu, pierwsze światło świtu zabarwiło niebo na blady, niebiański indygo, zwiastując nadejście nowego dnia. Ale Don Mafii nie zdawał sobie sprawy z piękna świata natury, który rozwijał się wokół niego; siedział z tyłu swojego dużego czarnego sedana, który bezszelestnie sunął po drogach, mając przed sobą dwa samochody i dwa za sobą, podczas gdy on pocierał dłonią zamyślony szczękę, skrobiąc gęsty, szary zarost.

Jego Kobieta zwykła protestować, gdy pocierał nieogoloną szczęką o jej skórę; Jak pocierany przez kolczasty kaktus, chichotała i odpychała go. Cieszył go widok jej bladej skóry czerwieniejącej pod jego szorstkim pieszczotem, pomyślał roztargniony.